sexta-feira, dezembro 21, 2007

Viaje con nosotros...

Hagamos un viaje... en tren... los que puedan llegar a sufrir mareos que se sienten enfrente, procurando siempre que te toque ventana y, a ser posible, lo más ancha posible para poderte "colocar" mejor con la cantidad de verde que va a entrar por tus ojos; no olvidéis dejar un sitio libre a vuestro lado, es indispensable para dejar vuestra cazadora... Procurad pasar lo más desapercibido posible, que nadie os mire, que nadie os toque, que nadie os sienta... falta un minuto para que empiece vuestro último trayecto, todos los pasajeros en sus puestos, colocas tus auriculares y... ya eres completamente invisible.

Arrancamos...

Aquí comienza una nueva vida para vosotros, no los conoces, no te conocen... Una pareja sentada en la ventana opuesta se dedica a darse arrumacos, hablarse entre cuchicheos; de vez en cuando te echan una ojeada que te atraviesa, sospechas que hablan de ti pero nunca lo sabrás, crees que los conoces... Delante de ellos se sienta otra pareja, esta vez son dos hombres que, bajo tu punto de vista, son colegas de toda la vida; cada uno con su respectivo portátil compitiendo por la mejor música, la mejor serie, la mejor actriz porno... esta historia te suena , pero tampoco los conoces... Desplazas tu mirada dos asientos más y te encuentras con la mujer de tu vida, entras en un túnel que sólo tiene luz para ella, tranquila y melancólica observando su propio reflejo en una ventana que sólamente le devuelve oscuridad; sientes la necesidad irrefrenable de ser el hombro en el que quiere apoyarse para el resto de su vida, te imaginas sentado a su lado compartiendo maleta como la anterior pareja de empalagosidad pero, amigo mío, el túnel llega a su fin, igual que la realidad de un sueño que has dejado escapar; te conocía, pero ahora eres invisible... Otra mujer sentada al fondo, cerca de la cabina del maquinista, te observa fijamente; tu ropa se deshace, sientes frío, ves las llamas en sus ojos mientras a tu alrededor todo se detiene como una fotografía en tres dimensiones, está en tu mente, sabe todos tus secretos, tienes miedo, mucho miedo...pero ya se ha olvidado de ti. Parpadeas y vuelves a la realidad de un tren en marcha al borde de un mar lleno de recuerdos, pero ninguno es tuyo.

El final del trayecto está cerca, ¿hueles eso? es tu nueva vida, quizás haya alguien esperando por ti en el andén. El vagón se aproxima a la estación lentamente, durante el viaje has visto imágenes inconexas a través de la ventana, todas te son familiares, ninguna la recuerdas... Todos de pie en el pasillo esperando el frenazo del vagón, un abuelete que estaba sentado en la ventana opuesta a la tuya te sonríe con la marca de la sabiduría y el arrepentimiento en la cara, educadamente permites su paso pero... esos ojos... tan familiares...

Con un pie ya en suelo firme te cruzas con el revisor, miradas enfrentadas, palabras sin pronunciar... ¿y su equipaje caballero? ¿no tiene maletas?... Acabas de caer en la cuenta de que no tienes memoria, no te conocen, no te conoces... has dejado tu mochila repleta de recuerdos a la salida de tu antigua vida...

Mientras, el revisor está deseando que vuelvas a por ella, nadie debería viajar sin equipaje...

¿Arrancamos....?

quinta-feira, novembro 22, 2007

Bill Gates tiene papada...





...e este ultimo co que me escarallo particularmente...


...as comparacións son...por iso unha mostra máis de que vivimos nun país de inframentais...

quinta-feira, novembro 15, 2007

It's time to get nasty


Bueno bueno mis queridos repollos, aquí os planteo un auténtico reto que seguramente algunos ya conoceréis (a día de hoy ya es mundialmente famoso) por lo desagradables que sois. Tenéis que cumplirlo o el coco vendrá y os roerá los huevos de tres yemas. Consiste en cinco sencillos pasos, pero no debéis hacer nada ni clicar en nada hasta que hayáis leído el post entero. ¿De acuerdo? Ahí vamos.

  1. Poner una videocámara, webcam, móvil con vídeo, whatever, delante de vuestros respectivos jetos.
  2. Ponerla a grabar y que se os vea bien la cara.
  3. Entrar en esta maravillosa web
  4. Disfrutar :) .
  5. Compartir los vídeos.

En breves intentaré actualizar la entrada con la reacción de mis compañeros de piso. No tiene precio os lo aseguro.

Por cierto, no os preocupéis, la próxima entrada será más relevante y menos... bueno, insertad adjetivo.

P.D.: Si lo hacéis con vuestros amigos delante (o todos juntos o unos encima de otros) mejor que mejor :) .

quarta-feira, outubro 17, 2007

Control vs. Caos

200 veces al día se me ocurren cosas nuevas para hacer, 199 las finalizo con un "ya lo haré mañana"...

En ocasiones me siento como un dictador de mi tiempo, exceptuando el hecho de que nunca he inaugurado un pantano; pero, sin embargo, sí que tengo la costumbre de hacer lo mínimamente necesario, que todo siga su curso natural hasta que aparezca "una piedra en el camino... que me enseñó que mi destino..." era cambiar la piedra de sitio para que yo pudiese continuar. Cierto es que no consiste sólamente en cambiarla de lugar, en ocasiones es necesario destruirla, vapulearla, pulverizarla, incluso darle un buen puntapié (punta-tacón o puntodegiro)... También es muy recurrente lo de llamar a alguien para que te ayude a moverla, pero cuando entra en juego alguien más que no sea yo mismo y mis circunstancias... pierdo el control, y ya sabemos el gustirrinín que tenemos los "dictadores" por el control...

No estoy hablando de chubasqueros fálicos mis gorrinos... hablo del gran poder que disponemos y no aprendemos a utilizar hasta que un cañón de 15 centímetros nos separa de la bala que nos lo podría quitar para siempre. Es sencillo mantener la calma cuando no hay tempestad; pero, amigo mío, antes o después, siempre llega el caos...

Mmmm el caos... mi amante favorito... (metafóricamente hablando por supuesto, no se me vaya a alterar el personal...). Podría pasarme horas y horas diseccionando maripositas japonesas o viendo partes meteorológicos americanos, es muy complicado encontrar la magia en una gota de agua que podría desbordar nuestros sueños, sobre todo cuando esa gota puede calarte hasta los huesos... Quizás sea esa la razón de mi comportamiento tan reservado, quizás tema cambiar mi mundo al chasquear los dedos, quizás la contradicción del control y el caos en mi cabeza me lleve por grutas demasiado oscuras... pero tranquilos, siempre llevo un mechero conmigo. No existe ni gurú ni guía, ni líder moral ni espiritual... sólo veré mi silueta dibujada al final del túnel... caos... control... qué más da...

Me pregunto si algún día seré capaz de controlar esta masa caótica sumida en la desazón, o tal vez provocar el caos entre esta masa hendida por las garras del control... Felicito a todos aquellos que ya tienen la respuesta.

En cuanto a mí... ya lo haré mañana...

terça-feira, outubro 16, 2007

Cando algo cheira...

Xa non é que non se teña sentido do humor... penso que ninguén se pode erixir no endeusamento do galician-pop máis cutre, achegarse a canto politiqueo hai, e aínda por riba escribir tan mal...

Aduaneiros é e será pese a quen lle pese a mostra máis importante do humor galego, da autoparodia que nos legou Cunqueiro e que xente coma ti envilece, e que tan de moda se puxo nas miles e miles de camisolas que xa comezan tamén a cheirar (Seguro que tes algunha no caixón ¿¿non sí??), incluso a miña. Nunca fun abandeirado de nada pero dende aquí simplemente quero amosar o meu profundo noxo ante a falsa intelectualidade que mora nesta terra.

Dende hoxe penso arrincar os ollos a calquera que ouse sintonizar na miña presenza o programiña no que tan humildemente colaboras nesa telegaita nosa que hoxe vexo ; por imposíbel que pareza; peor que co PP.

Vieiros
Chuza

segunda-feira, outubro 01, 2007

Xa está aqui


Eiquí vos presento o agasallo que o noso camareiro preferido me trouxo de Turquia. En breve ondeando no C.S. O'Baixo

Graciñas (e vai poñendo un licor café)

quarta-feira, setembro 26, 2007

sexta-feira, setembro 21, 2007

¿Qué se ve no fondo das botellas?


Encántanme as noites como a pasada. Encántanme. Tres persoas, un lugar de reunión, e comezan a surxir as verbas. Frases que se encadean, tratando temas de todo tipo e sen tapuxos.
Aillados do que nos arrodea nese momento, do ambiente da Cova, do fume dos pitillos das mesas colindantes, da música, da raja do cú que se lle ve á paisana da mesa de enfrente, aillados de todo e aillados de nada ó mesmo tempo. Silencio apto pra falar. Silencio apto pra sentir. Silencio apto pra vivir.

Quedo as 22:15 no lugar habitual coa xente habitual pra descender ós infernos da Rúa Orzán, ó calor da nosa benquerida e famosa Cova Céltica. Aposentámonos e sírvennos o licor da gloria, o licor dos deuses (aínda penso que Zeus tería moito raio, pero non tiña un licor coma o da Cova). Somos tres. Urizen, Salmonero e este que vos escribe. Doutras latitudes chegan mensaxes cargados de vida. Bender marchou a conquistar outras terras hai exactamente 3 días.
Dende que anunciou que marchaba levo dándolle voltas ó meu coco, e onte comprobamos como se nota a falta dun amigo.
Bender é unha caixa de peculiaridades. É un diamante que aínda ninguén se atrevío a pulir. Ou que, millor dito, non se deixa pulir. Sexa como sexa, onte había unha silla vacía que levaba o seu nome. Pedro onte non servío pintas de Guinness. El tamén o botará en falta ó longo deste ano que para nós será interminable.

Fágome moitas preguntas. Respóndenme a moitas delas, o cal, como xa dixen onte, é pra agradecer. Despois dun verán sen pés nin cabeza o mínimo que se pode facer é un balance de danos, tanto colectivo como individual, e sacar conclusións. Preciso sentirme activo.

Sigo disfrutando da noite de onte. Tomo un sorbo do negro líquido e solto unhas verbas que facía xa tempo que quería soltar. Quén sabe se dentro dun ano non estaremos perdidos nos Ancares ou na Costa da Morte gravando unha curtametraxe. Polo menos, agora, a iniciativa sacou a relucir os parecidos razonables que ás veces atopo en min mesmo con Urizen. Pénsao.

O curso comeza o luns, hoxe marcho pra Corme celebrar o fin de ano, pero sen embargo sigo a pensar na noite de onte. Hoxe teño unha tímida resaca que se curou xa de todo coa ducha e o paseo ata o supermercado que me acabo de pegar antes de comezar a redactar este post. Mentres escribo, estoulle botando tamén unha ollada ós meus post pasados, vástagos xurdidos dende que un maldito día decidín poñer a disposición do mundo as miñas barrutadas mentais, que como podedes comprobar, non son poucas.
Son lento de reflexos, pero sei cando alguén está dicindo algo que me pode axudar. Onte escoitei moitas cousas que non se me van olvidar. Agardade. Quizais é eso. Tamén estou aprendendo a escoitar.

Que veñan máis, moitas máis, que o ritmo non decaia, que me poda seguir xuntando con vós canda fin de semana, sexamos poucos ou moitos, sodes vós, os que importan, os que nunca marchan, os de verdade. Noites na Cova, en Santiago, en Vigo ou onde queira que sexa. Tanto ten.
Hoxe é un día especial. O que diga que nunha noite non se pode aprender nada minte. Onte aprendín moitas cousas, propuxen outras. Encántanme as noites como a de onte. Alí estabamos nós, impasibles ante o que nos arrodeaba pero falando con sensatez entre nós. Gustoume.

Non sei se este era o post que esperábades. Non sei se vos gustou ou non. En certa forma tería que darme igual posto que o escribo así porque así o sinto.
Lembro unha pintada que hai no baño da Repichoca que dicía "queremos vivir e deixar de ensaiar a morte". Eu, dende onte pola noite, quero vivir e deixar de investigar o que se ve no fondo das botellas.

Grazas ós dous.

Dime qué comes e direiche de qué vitamina careces


Cando o teu día pode resumirse nunha frase da túa xefa a última hora do tipo "Alba, quédate abierta, que aún queda un señor", daste conta: aquí algo vai do revés.

Despois dun ano de puro desgaste físico e anímico, horas e horas de buses, grandes esforzos con semellantes fracasos como resultado, os cartos da túa última beca invertidos nun carné que non sirve de nada, traballo en balde, estudio inútil, contactos, contabilidade, axencias, hiperactividade como tapadeira da realidade, despois de por fin chorar outra vez, de desgustos e desilusións que nunca chegaría a esperar, impotencia ante situacións para mín inimaxinables e inexplicables... agora estou cansa, agora teño sono.

Agora doume conta de que xa non río coma antes.

Botando agora a vista atrás reordenaría as miñas prioridades, planificaría mellor o meu tempo e recolocaría a miña axenda. Pero tamén agora son consciente de que o resultado sería o mesmo. Este ano aprendeume que moitas das circunstancias da túa vida non dependen nunca nin do teu esforzo, nin da túa vontade, nin dos teus méritos, nin do tamaño da túa axenda. Pois se o tempo é unha liña, non pode haber "montaditos".
¿E qué vas facer?¿perder toda esperanza?. Non son pedra que deba levar o río. Teño pernas, xa vou eu sola.

Déixame ir colocando o que vou recibindo, con calma, xa non teño présa. Calidade, non cantidade. Nunha bolsa caben máis cousas se van ordeadas.


Ano de esforzos. Multicentrum. Teño dous premios.

segunda-feira, agosto 27, 2007

Voy paseando por la calle...


Voy paseando por la calle... un semáforo... me paro al borde de la acera... Pienso en qué voy a beber hoy... complicada tricotomía... Aún así, hoy tiene pinta de ser una noche más, quizás resumida en una o dos frases escritas rápidamente en una libretita un poco hortera... No viene ningún coche... voy a cruzar... Decidido: zumo de malta para empezar...

Justo en ese instante una gallina blanca deja su marca en el asfalto, a un metro de mi pie derecho, restos de un corte de digestión de marisco en mal estado... he vuelto a nacer... Suspirando, y dando gracias a J. Palomo, mi mente entra en estado de alerta máxima al escuchar los gritos desgarradores de unas ruedas sufriendo en el asfalto, obligando a mi cuerpo a un salto instintivo que me haga volver a la acera mientras observo cómo el coche desaparece, con una bocina como banda sonora, al final de la calle. He visto cómo el tiempo se ralentizaba a mi alrededor, cómo mi cerebro no se molestaba en procesar los colores simplemente para aumentar la capacidad de absorción de información que me rodea, cómo desglosaba al momento una acción de pocos segundos en miles de fotogramas reproducidos uno a uno, lentamente, como si una hormiga viese pasar un enorme pie por encima de su cabeza, la adrenalina me drogaba, mi corazón se aceleraba...

Despierto sentado a una mesa rodeado de gente que observa mi cara desencajada, pegado a una copa, sin una gota de sudor, sin una palabra que decir, esta vez no es porque no tenga nada que comentar, simplemente no encuentro las palabras... Debería invadirme una sensación de alivio inmensa, como la que se siente al escapar del peligro inminente; nada más lejos de la realidad... Decepción es lo que siento, una enorme decepción difícilmente superable, no hago más que intentar aclararlo dentro de mi cabeza y no lo consigo... Eres un desconocido para la gente, te interrogan con la mirada, buscan el por qué, has podido pedirles auxilio en ese instante de tiempo detenido, sin embargo has recurrido a tu instinto, el cual te ha hecho dar un paso atrás en tu vida...

Puede que durante el resto de mi vida me pregunte si he hecho lo correcto, si realmente creo en el arrepentimiento, si ese paso atrás supone un punto de inflexión más importante de lo que creía, si la gente volverá a reir y a llorar conmigo, si algún día sabré cuánto son 400 dracmas, si existe vida después de la muerte o si simplemente es una oportunidad única de no seguir vivo, si los ángeles tienen sexo o sencillamente sólo les gusta mirar... Quizás sea demasiado tarde cuando ya tenga todas las respuestas y me daré cuenta de que todo ha sido una farsa, he querido invertir la pirámide de la felicidad y se ha desplomado entre mis manos...

Ahora sólo dispongo de una baraja con la que hacer castillos más resistentes, pero esta vez... quitaré las espadas.

Fin de la ambigüedad.

-Salmonero-

sábado, julho 28, 2007

Festival de Pardiñas

Ei xente este finde é o Festival de Pardiñas en Guitiriz, se vos apetece vide emborracharvos un pouco, pero só un pouco, se iso dádesme un toque antes e xa quedamos pa darlle beneficios a estrella jalisia.

terça-feira, julho 17, 2007

16 de Xullo sen Carme

Fotografía de Ramón Tudela cedida a Corme.net


No medio dunha dor insufrible de estómago con devolución ó exterior de alimentos en forma dunha pasta espesa aínda son quen de sacar algo desta cachola que anda un pouco "apalancada" nestas últimas semanas.

Cabreado co mundo e comigo mesmo, estupefacto ante o que sucede diante do meu fuciño, asqueado dunha forma de vida que cada día que pasa odio máis, e agardando rematar o ciclo e lograr unha oportunidade de traballar no que a min me guste e que eso me permita poñer terra de por medio e afincarme nalgún lugar onde o tempo non me pase tan rápido como aquí, onde non me canse de vivir. Penso que todo eso reflicte o meu caos interior.
Ás veces penso que teño moi preto a solución, pero nembargantes, segue a estar moi lonxe. Quizais aínda estén por chegar conversas con certa persoa que aínda que el non o queira parecer, é mortal coma os demais, e que me pode explicar o por qué desa liberación cada vez que volta a Madrid. E digo esto porque esa liberación vai chegando a hora de que me toque a min.

A pesar de todo iso vou intentar que o de hoxe quede o mellor posible, e que o fin xustifique os medios, que aínda que se diga que non, sempre o fai.

Onte, 16 de Xullo, debería estar celebrando en Corme a festividade da Virxe do Carme. Pero non. Non poido ser. O mundo laboral é o que ten. Ou mellor dito... o que non ten. Non ten respeto. Nin tan sequera cando se trata dunha patroa, da patroa dos mariñeiros. Pois ben, aínda traballando no Porto da Coruña, no que por certo non había nin dios, tiven que ir desempeñar a actividade laboral na que me vexo sumerxido de luns a venres.
Mentres tanto, noutro punto da Galiza, a tan só 60 quilómetros de min, toda a miña tropa retirábase a descansar despois dunha longa noite de víspera do Carme. Eran as 7:24 da mañá. Levaba eses exactos 24 minutos traballando e me chegou unha mensaxe do meu curmán Pablo. El deitábase e eu aínda estaba espertando. Unha rabia interna saiu de min para propagarse a través de toda a fábrica. Odio este puto mundo.

Sen embargo, tamén era hora de lembrarse dun persoaxe peculiar que estaba de cumpreanos. Un ano antes, estaba subido no máis alto dun escenario con toda a Praza da Ribeira cantándolle o "Cumpreanos feliz". A súa faciana reflectía ledicia (tamén afectada pola inxesta masiva de productos alcólicos). Momento que de seguro non esquecerá de forma sinxela.
Hoxe xa terá os 23. Non sei como se sentirá. Supoño que seguirá coa súa perpétua tranquilidade, relaxación que ás veces se torna en pasividade.
Con ese sorriso socarrón que lle sae en determinadas ocasións, con ese "tranquilo tío" que sempre solta no momento preciso, con esas clásicas gafas de sol, co seu acento coruño-vigués que vai perfeccionando dende hai 4 anos, coa súa cultura verde, co seu "Moises a tu lado hacía relojes de sol", co seu Madrid anclado no corazón, coa seu silencio cando non ten nada que dicir, pois non regala palabras...
Por sorte pra min e desgracia pra moita moita xente no mundo, tiven a ocasión de coñecelo. Nunca marchou, sempre estivo aí, cando o precisaba, cando a calor dun bar non me chega e teño que compartila con alguén, cando os soños se tornaron pesadelos, cando o mundo se me queda demasiado grande e cando ós dous nos queda demasiado pequeno, cando se necesita unha persoa pra falar máis que un hombro pra chorar, cando o ceo se tinguiu de nubes e escaseaban os claros....

Moitos momentos recollidos nun saco de lembranzas, moitas noites compartidas, moitos licores man a man, moitas risas, moitos reloxos de sol, moitas discusións Dépor-Madrid, e sobre todo...

MOITAS FELICIDADES COMPANHEIRO

sábado, junho 02, 2007

O disco da nosa vida


Nunha conversa onte a noite entre Urizen, Bender e servidor, decidimos poñer hoxe aquí unha lista de 12 cancións, que decido por autoridade que se amplie a 15, que nos representen, gusten, levaríamos a unha illa deserta... ¡o que queirades!

Pois ben, pra comezar poño aquí a miña. Despois ide editando o post pra engadir as vosas.

A tostalo!




ALFREDINHO'S PLAYLIST



1. Metallica - Nothing else matters

2. Rosendo - Agradecido

3. Platero y Tú - Rompe los cristales

4. Bob Marley - Exodus

5. Led Zeppelin - Stairway to heaven

6. Louis Armstrong - What a wonderful world

7. Queen - The show must go on

8. Guns 'n' Roses - Sweet child o'mine

9. The White Stripes - Seven Nation Army

10. Los Suaves - Si pudiera

11. Bunbury & Ivan Ferreiro - Lady Blue

12. Susana Seivane - Sabeliña

13. Loquillo y Trogloditas - Feo, fuerte y formal

14. Joaquín Sabina - Tan joven y tan viejo

15. Barricada - En blanco y negro


E aquí está para baixalo



----------------------------------------------------------------------------------
Comezo dicindo que e unha trampulla isto das 15, con 12 tes un numero par e asi podes dividir simetricamente o disco, pero bueno, tamen caben mais. Veleiqui deixo a miña, son todas as que estan mais non estan todas as que son pero cada unha delas salvoume a vida cando menos unha vez.

Penso que as ordenei segundo o momento propio do dia de escoitalas Amencer-Crepusculo.

URIZEN'S PLAYLIST

1. Tool - Stinkfist

2. Rage Against The Machine - Bulls On Parade

3. Alice In Chains - Man In The Box

4. Coldplay - Shiver

5. Metallica - Fade To Black

6. The Alan Parsons Project - The Cask of Amontillado

7. Jeff Buckley - Grace

8. The Verve - The drugs don't work

9. The Cardigans - Erase/rewind

10. Björk - Unravel

11. Glen Gould - Sonata No.14 in C sharp minor, OP.27 No.2 "Moonlight", Adagio Sostenuto-Attaca

12. John Lee Hooker - This Land Is Nobody's Land

13. Leonard Cohen - Who by fire

14. Otis Reading - (Sittin' On) The Dock Of The Bay

15. Bunbury - Contradictorio

-Aqui o tedes para baixar-

----------------------------------------------------------------------------------


Efectivamente, parece un espejismo pero no lo es, últimamente Portugal me ha tenido un poco ocupado... pero aquí va mi lista. Como podréis comprobar la mayoría son canciones conocidas por todos y no las he puesto precisamente por gustar más o menos, simplemente porque me han quedado grabadas a fuego en momentos muy concretos de mi vida... haría un pando pero me voy a cortar, a quien le interese alguna que me la pida o la busque, aunque es muy probable que ya las tengáis... a disfrutarlo vuelta y vuelta.

SALMONERO'S PLAYLIST

1.- Mike Oldfield - She Moves Trough The Fair

2.- Mike Oldfield - Man In The Rain

3.- Héroes Del Silencio - La Chispa Adecuada

4.- Vangelis - Blade Runner Blues

5.- Steve Vai - Whispering A Prayer

6.- Bob Marley - No Woman No Cry

7.- Pink Floyd - Wish You Were Here

8.- The Police - So Lonely

9.- U2 - Sunday Bloody Sunday

10.- The Doors - Riders On The Storm

11.- Daft Punk - One More Time

12.
- Pearl Jam - Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town

13.- Buffalo Springfield - For What It's Worth

14.- The Future Sound Of London - Lifeforms Path 4

15.- Loreena McKennitt - Dante's Prayer
------------------------------------------------------------------------------
Tacháan!! A que non esperabades tal cousa a estas alturas? Normal, calqueira diría que non tedes outra cousa que facer...
En fin, que despois de gran número de rogos e preguntas e moito, moito tempo, chegou o día no que non teño outra cousa na que ocupar o meu tempo. Bravo Alba, bravo!!! Ía sendo hora...
En fin, que tocoume o turno de asustarvos coa miña lista de cancións sen conexión entre elas a non ser por teren sido momentos recentes da miña vida. Razón pola que as coloco en orde alfabética, coa súa debida excepción. Aló vai...!
FENICIA´S PLAYLIST
1. Bohemian Rhapsody. Queen
2. Abrázame. Iván Ferreiro
3. El recuerdo.El Barrio
4. El sitio de mi recreo. Antonio Vega
5. Go to the mirror!. The Who
6.Insurrección. Manolo García e Miguel Ríos
7. Menina. Marful
8. Mi coco. Piratas
9. No quieras más. Elefantes
10. Pájaros de barro. Manolo García
11. Tu gitana. Luar na lubre
12. Twist & Shout. The Beatles
13. Wish you were here. Pink Floyd
14. Xente. Berrogüetto
15. ´39. Queen
Acabo de caer na conta de que o fixen ó revés que os demáis, así que tedes a opción de ler dende a dereita se vos aburrides moito.

quarta-feira, maio 30, 2007

De festa en festa

Antes que nada dicir que me parece BASTANTE mal a falta de uso deste noso blog. Agardei ata hoxe (non sei moi ben por qué) pra que alguén fixera algún comentario sobre a noite da Ascensión en Santiago, aínda que só fora por dicir "que lleno estaba el Opencor, tío", pero nada, sodes impasibles, e penso que non costa nada poñer "paseino ben", "paseino mal", "bebín pouco", "bebín moito" ou "que ben se durme no sofá de Alba".

En fin... visto o panorama decidín aventurarme a poñer algo, que non sei o que sairá, posto que mañá teño exame e en lugar de estudiar estou escribindo aquí para o voso gozo e disfrute (ou todo o contrario).

En fin... ó que vou. Achégase o vrán e con el as festiñas por aquí e por aló. De momento, que eu saiba, temos o seguinte:


FESTIVAL DE ORTIGUEIRA: 5, 6, 7 e 8 de Xullo



FESTA DO PERCEBE DE CORME: 6, 7 e 8 de Xullo (aínda que o plato de marmitako preparado por miña nai sírvese só o día 7)



CARBALLEIRA DE ZAS: 4 de Agosto



FESTA DA DORNA (RIVEIRA): 24 de Xullo



FESTAS DO APÓSTOLO (SANTIAGO): 24 e 25 de Xullo



FESTA DO ALBARIÑO (CAMBADOS): Do 29 de Xullo ó 6 de Agosto



FESTAS DA PEREGRINA (PONTEVEDRA) (inclúe Peñas xD): A falta de confirmación oficial, son as dúas primeiras semanas de Agosto



FESTAS DE SAN ROQUE (CORME): 25, 26, 27 e 28 de Agosto




......E UN LONGUÍSIMO ETC.







E AGORA MOITA ATENCIÓN:


FESTA DO LICOR CAFÉ: Celébrase o 28 de Outubro na localidade ourensá de Leiro, no Concello de Berán, en plena comarca do Ribeiro, a 10 quilómetros de Ribadavia e do Carballiño.






Bueno, esto é así un resumo a granel dos platos digamos "fortes". Evidentemente non vou pasar o vrán de festa en festa (encantaríame, de feito soño con facelo algún día, pero polo de agora non podo). A ver o que se coce ó longo do vrán, pero xa vemos que citas non faltan.
Aparte teremos que ver a dispoñibilidade de cada un, que todos temos cousas que facer.

E como xa non me apetece escribir máis... ¡A TOSTALO!

sexta-feira, maio 18, 2007

A little bit of musiqueo

En breve teremos que facer unha crónica da noite do mércores (ti tamén Jorge), pero como agora ando ocupado cun fucking historiograma e mil cousas máis só vou subir algo de musiqueo interesante, aínda que Hugo non lle guste a "mezcla vasco-english".

A tostalo por aí señores!




segunda-feira, maio 14, 2007

Ascendidos e Campións

Despois do derradeiro viaxe que fixo un membro do C.T. (que casualmente fun eu... sen pancarta), unha nova aventura lle espera a este grupo de tolos.

Dende case tódalas partes de Galiza (esta vez si), e algún incluso dende o estranxeiro, poñeremos rumbo a Santiago con motivo das Festas da Ascensión. O mércores será un día grande, vai arder Compostela, e esta vez non pode haber excusas pra que ninguén falle a esta cita tan importante. Debemos deixar o pavillón ben alto, non somos uns calquera. ¡Somos o C.T., ostia!

Os convocados pra este partido son os seguintes:

Dende Vigo (Portugal): Salmonero

Dende Pontevedra: AliS

Dende Ferrol (con e aberto): Bender

Dende A Corunha: Urizen e Alfredinho

E dende a Pachamama, dous convidados de honra: Don Licorca e Miss Mary.

E en Santiago agardará por nós, coma sempre, a nosa anfitriona, Miss Lavigne a.k.a. Almóndega a.k.a. Philadelphia sister a.k.a. Fenicia.


Ogallá sexa unha desas noites pra lembrar, chea de risas, alcohol, comedia, verbeneo na Alameda, e tamén, por coincidencia de datas, podamos entoar todos xuntos aquelo de.....


Cuentan las lenguas antigüas
que un 14 de Octubre nació una ilusión,
su madre fue Sevilla y le prestó su nombre
y para defenderlo le dio una afición.


Ejemplo de Sevillanía,

familia roja y blanca del Sanchez Pizjuan,

mi corazón que late gritando ¡Sevilla!

llevándolo en volandas por siempre a ganar.



Y es por eso que hoy vengo a verte,

Sevillista seré hasta la muerte.

La Giralda presume orgullosa

de ver al Sevilla en el Sanchez Pizjuan.



Y Sevilla, Sevilla, Sevilla,

aquí estamos contigo Sevilla,

compartiendo la gloria en tu escudo,

orgullo del fútbol de nuestra ciudad.


Dicen que nunca se rinde,

y el arte de su fútbol no tiene rival,

más de cien años lleva mi equipo luchando

y abanderando el nombre de nuestra ciudad…


Ejemplo de Sevillanía,
familia roja y blanca del Sanchez Pizjuan,

mi corazón que late gritando ¡Sevilla!

llevándolo en volandas por siempre a ganar.



Y es por eso que hoy vengo a verte,

Sevillista seré hasta la muerte.

La Giralda presume orgullosa

de ver al Sevilla en el Sanchez Pizjuan.



Y Sevilla, Sevilla, Sevilla,

aquí estamos contigo Sevilla,

compartiendo la gloria en tu escudo,

orgullo del fútbol de nuestra ciudad.



O dito..... Santiago agarda por nós. A tostalo.






VAMOS MI SEVILLA, VAMOS CAMPEÓN

domingo, abril 29, 2007

E Moisés facendo reloxos de sol...


Cuestións máis que persoais fan que ultimamente non teña eu moitas gañas de saír a ningures, pero tampouco me podo atrapar entre estas 4 paredes que me rodean agora mesmo e que conforman esta miña habitación.

Despois dun venres de pasotismo total, e dun sábado agobiado por un put* historiograma, un mensaxe de Bender fixo que cambiara parcialmente a miña visión sobre o que, en principio, parecía un fin de semana aburrido, asqueado e, o que é máis preocupante, solitario.

Sentíame extraño na parada do bus, agardando a que o número 11 me levara ata as inmediacións do Parlamento. Miraba a un e outro lado da Ronda de Outeiro e nin tan sequera había coches. Percorría a estrada un silencio sepulcral, tan só alterado pola televisión dun bar parcialmente cheo, e no que os ollos dos clientes enfocaban á pantalla na que se xogaba un partido de fútbol.

Para continuar, o bus viña con tan só unha persoa, e que se baixou na parada seguinte. ¿Podo estar máis solo? Aínda por enriba deixara o iPod (esa cousiña que dende hai un tempo me acompaña a todos lados) na casa, e non tiña forma de aillarme da soedade daquel bus. Pra agrandalo aínda un pouquiño máis a chuvia asomaba a faciana no ceo escuro e máis que nubrado que tiña enriba da miña cabeza. O panorama era peor do que en principio cheguei a pensar. ¿Por qué non quedaría na casa?

Entrei pola porta da Cova e me saudou Alex, persoa digna de admiración dende o momento que sempre ten un sorriso no seu rostro. Achegueime á mesa que, por norma, debería estar reservada por sempre para os membros deste distinguido e cultural Comando Turko.
Nela estaba aposentada Miss Almóndega (dende o cariño eh!), que non sei como fai pero sempre chega con media hora de antelación. Tanto quere a súa terriña de Vilaboa que marcha á mínima que llo propoñen, jeje (repito, dende o cariño Albiña).

Era unha desas veces nas que sinto que preciso tomar unha Estrella, e sen que me dera tempo a pensalo, o servicial Alex xa ma tiña posta enriba da mesa. Fíxenlle a Alba un breve e rápido resumo do que fora a miña viaxe a terras hostís do sur (nas que por certo hai paiasos con forza). Comentamos así por enriba o do famoso historiograma, e neso chegaron Bender e Urizen, e adicámoslle 5 minutos, tan só 5, a falar do put* traballo do carallo.

Comecei a sentirme algo mellor, e en breve contábamos na mesa cun habitante inesperado, pero que xa estivéramos tentados a invitalo noutras ocasións: o viño Ribeiro. Bender non cambiou á súa costume e seguiu dándolle ganancia a Guinness, mentres que nós decidimos tirar pola nosa terra.

Da man do señor Ribeiro chegaron unha multitude de conversas distintas pero que íamos enlazando unha detrás de outra coma se dunha nova traxicomedia se tratase. Os dedos máxicos de Bender, os reloxos de area de Moisés que quedan á altura do betún ó meu lado (graciñas polo piropo, artista), as patas ata o cóbado que mete Manolo Rial, e a chamada de Badaladas, que cumpría anos en Monforte. Non creo que lea esto, pero hei de dicir que cada día descubro algo novo nese paisano que coñecín cando comecei o curso, e que podo asegurar que sería un digno membro do noso querido Comando.

Á nosa cita tampouco faltou a nosa dama de honra. Miss Mary estivo presente dende o comezo da pseudo-verbena que montamos onte. Faltaban dúas persoas importantes, pero penso que cada día que avanza vemos que con tal de que haxa un de nós para sentirse apoiado temos moito gañado.

Lembrámonos dese instrumento acolchado que pon o noso amigo Salmonero debaixo do seu traseiro pra erguerse un pouco máis da silla, non porque lle doia nada. Bender e Alex non quixeron confesar se a leite desnatada lles gusta máis axitada ou mezclada, así que quedamos coa intriga.

Despois da sesión parlamentaria, houbo un pouco de pintura no Lautrec e nos demos de baixa por diversión no Cazuza. A partir de aí... cada un a tostalo á súa casa.

Post aburrido, con pouco contido, pero que tiña a obriga de escribir. Tiña a obriga conmigo mesmo porque nesas veces nas que parece que esta vida non vale nada, nas que pensas que calquera pasado foi mellor, nas que te cagas en todo máis do normal, nas que te plantexas qué carallo pintas sobre este mundo que cada día é peor, nas que te lembras de todos eses fillos de put* que circulan sobre a Terra e que merecerían ir pro outro barrio antes que calquera dos que o teñen ben preto e, sobre todo, nas que te chegas a sentir solo.... é unha auténtica marabilla e un verdadeiro bálsamo ver como cun só mensaxe ó móbil pode mudar unha noite que de principio ía ser de almofada mollada de bágoas.

MOITO OBRIGADO, COMPANHEIROS!!!



P.D.: Jorge, xa sei que non estás na foto, pero é que aínda non controlo de Photoshop. Aínda así, contas como os demais, non o dubides.

quarta-feira, abril 25, 2007

Revolución dos caraveis

Fai 33 anos, soaba na Radio Renascença esta canción de José "Zeca" Afonso, unha sinal coa que o pobo portugués decidiu erguerse e poñer fin a unha ditadura fascista que se prolongaba dende o ano 1926. Algo que pare lonxano no tempo, pero non o é tanto. Non deberíamos esquecer estas cousas, porque tal como esta o mundo... a saber que nos depara o futuro.

P.D.: Por certo, mañá, Patron de Eco. Quen queira que se pase por alí e farase o posible para que caiga algunha copa gratis, aínda que esta vez non estou na barra xD. Vémonos nos bares!

segunda-feira, abril 16, 2007

How to wrestle an octopus



Fredo dixo un día que valía calquer cousa e isto ten relación con todolos membros do comando: Xaponeses, pulpos, loita, asquerosismol...penso que é un dofleini, un pulpo xigante, fascinanme estos bichos son capaces de matar tiburons... imaxinádelo enriba de Raul? Si bueno no...

quinta-feira, abril 12, 2007

Hoy puede ser un gran día... o no...


Es un placer despertarse poco a poco... viendo como la luz de una mañana espléndida entra por las rendijas de tu ventana...recordando el sueño que te ha dejado la cara de tontuno que tienes ahora mismo. Hoy crees que va a ser un día maravilloso, todo te va a salir bien...¿por qué? porque tú tienes el control... o al menos crees que lo tienes...

Te desperezas como no lo has hecho nunca, estirándote hasta tener escalofríos por todo el cuerpo, te dirijes al baño en gallumbos rascándote entre las piernas, disfrutando de la limitada libertad que te da la poliamida y su elasticidad... llegas al espejo para ver que das asco, pero de sólo pensar en la magnificencia del día que te espera, te aparece esa sonrisa de jefazo que nadie te va a quitar. Te duchas cantando ópera, no tienes ni puta idea de lo que dices pero joder... ¡qué bien cantas! Ahora es el momento... las chicas son guerreras... Sales entre vapores después de estar media hora bajo la cebolla... toda la piel arrugada... si... todita toda... esto se merece un dumbo en el espejo, no te puedes resistir...hoy arrasarás.

Te tomas tu tiempo en vestirte, en elegir la ropa que te favorece y te hace irresistible, sin olvidar echar una miradita picarona al espejo, que no falte autoestima. Desayunas como en un buffet libre, sin privarte de nada, esa tostadita untada de mermelada... ese jamón tumbado en el melón... ese café que despierta los músculos de tu cuerpo uno a uno mientras ves el mar golpeando a las rocas desde el ventanal de tu chalet, escuchando música a todo volumen... eres libre...

Sales de casa para subirte a tu descapotable, eres un hombre de negocios al que le sonríe la fortuna porque tienes dinero, y lo mejor de todo: eres feliz. Pulsas el botón de la adrenalina, el rugido de los 300 caballos... nacido para ser salvaje... tus gafas de sol... mirada al retrovisor...hoy triunfarás.

Cada curva que lleva a tu empresa la tomas como si fuese la última, siempre al límite, siempre empapando con el charco a la chica pálida que hace dedo... el viento... si pudieses volar sería esto lo que sentirías...pero debes aterrizar, los rascacielos te esperan...

Haces acto de presencia a través de la puerta principal, arrancan los aplausos de decenas de personas, gritos de felicitación, bragas y sujetadores cayendo a tu paso, lameculos haciendo de alfombra delante de ti para que no manches tus zapatos de diseño con el suelo... aquella secretaria se merece un ascenso, tendrás que invitarla a cenar a tu nidito un día de estos... todo es grandioso, indescriptiblemente grandioso, no alcanzas a ver donde puede estar el límite... porque no lo hay. Eres el artífice de una de las mayores fortunas del mundo, siempre en boca de toda la sociedad, nunca has escuchado una crítica hacia a ti, increíblemente no alimentas envidia, sino un ejemplo a seguir... el mundo a tus pies.

Cuatro firmas son todo el trabajo que tendrás hoy, tienes el resto del día para ser todavía más feliz, ¿por qué no hacer un viaje?... tu jet privado siempre a punto, hoy toca tomarse un daiquiri en las Bahamas, sólo unas pocas horas de vuelo amenizadas por tus amigos de toda la vida, los que realmente te aprecian por tu forma de ser, siguiendo la estela de tu gloria...

Sientes la arena fina y templada entre tus dedos, cierras los ojos... aroma y susurro de placer... ¿se podría ser más afortunado?... abres los ojos y tienes la respuesta. Ella está ahí, mirándote como siempre, como nadie lo hace... algo salta en tu cabeza y comprendes que tienes ante ti la cima de tu felicidad, la única razón que te ha perturbado durante diez años y te ha hecho dudar, lo único a lo que no has encontrado respuesta en tu vida... pero ya la tienes delante de ti, no la puedes dejar escapar... esta noche llegarás al pie de la cima y sólo te quedarán unos pasos... esta es vuestra noche... probablemente para el resto de tu vida...

Cae el sol y las arenas en el culo son muy molestas, una ducha antes de cenar con ella... Curiosamente estás nervioso, miles de hormigas dentro de ti, de hoy no pasa... Entras en el baño decidido, aunque con la mente perdida barajando todo tu futuro visto desde el pico de la montaña... Un líquido resbaladizo en el suelo... un mal paso... nada donde agarrarse... un golpe desgraciado contra el lavabo... ni siquiera tienes tiempo para ver las imágenes de tu vida perdidas en tu memoria... tumbado en el suelo, los ojos abiertos mirando más allá de las paredes, sin poder moverte, comprendes que tu felicidad se ha acabado, nada volverá a ser lo mismo... lo has perdido todo...

Ahora deseas que cada día que pasas tumbado en tu cama sea el último, quizás tengas en el bolsillo la última pizca de suerte y tu deseo se cumpla... Y yo te pregunto: ¿Ha merecido la pena?

domingo, março 25, 2007

Yeah man!



sábado, março 17, 2007

Detalles


Lembro aquel día que propuxen ir a Ortigueira. Flotaba no ar un sentimento de recelo, mais ó final acabamos naquel campo, con 2000, 3000, 4000 tendas de campaña ó redor. Aínda hoxe sego sen saber explicar o que sentín aquel venres 7 de Xullo de 2006.
Véxoo agora como moi lonxano, mais nunca deixou de estar aí.
Lembro como nos xuntamos todos na Estación de San Cristobal (moitos aínda non saben que a estación do tren da Coruña se chama así). O viaxe irrematable cara a vila de Ortigueira, o momento de baixar do tren e comezar a contemplar a inmensidade, a colocación da primeira tenda, o primeiro paseo cara o pobo, a parada no supermercado e, sobre todo, aquela noite de venres.

Para moita xente aquel concerto non foi do mellor que se vira en Ortigueira (hei de dicir que dende o punto de vista crítico pra min non estivo á altura), mais eu lémbroo con nostalxia. O ben que o pasamos aquela noite, rodeado de xente que, dun ou doutro xeito, admiro, e faltando algúns que por uns ou outros motivos non estiveron....

Lémbrome hoxe de todo isto polo que nesta noite de sábado de Marzo pode acontecer. Xa había tempo que eu sabía da existencia do concerto de hoxe en Compostela. Digamos que nos gustos musicais eu non me caso con ningún grupo, pero teño as miñas preferencias. Sabía perfectamente que ningún dos persoeiros que compoñen o C.T. ía estar disposto a soportar as 5 horas de rock que me vou meter hoxe entre peito e costas, así que decidín tomar unha decisión unilateral.
Lembro agora tamén aquel día no que me enterei de que a Selección Galega ía xogar en Santiago. E por agardar a que a xente se decida... quedei sen entrada. Dende aquela non me volveu pasar algo así. Se teño que ir eu só ós sitios que me apetece, pois vou, sempre e cando estén dentro das miñas posibilidades. De seguro que en breve volverá acontecer o mesmo, cando o viaxe a certo campo de fútbol se planee. E senón... xa volo direi eu.
Perdón por enredar tanto. Volvo ó tema... tomei a decisión unilateral de ir ó concerto a Santiago. Busquei xente dos mesmos gustos musicais e que estivera disposta a soportar unha sobredose de rock (hace falta más rock & roll). Atopei a esa xente e merquei a entrada.
Comenteille ás miñas intencións primeiro a A e despois ó resto do Comando. Despois duns momentos de reflexión, tomaron a soberana decisión de gastar unha noite máis das súas vidas nas rúas compostelás, co fin de xuntarnos todos ó remate do concerto.

Este tipo de detalles, que parecen insignificantes, son os que fan que me sinta orgulloso desta xente. Non o tomedes como se fose un egocéntrico, como se eles por collóns me tiveran que seguir na noite de hoxe. O fixeron porque quixeron, nen máis nen menos, pero non podo senón agradecérllelo por non deixarme "só" nesta nova aventura.
A xa estará alí por motivos de traballo (joder, que ben soa eso).
O único que me queda a estas alturas por desexar é que o que en principio só ía ser unha noite de concerto (e vaia concerto) se transforme nunha nova traxicomedia do C.T.



sexta-feira, março 09, 2007

...No me siento identificado en absoluto

Grandes momentos...




..."Otros" momentos...

terça-feira, março 06, 2007

segunda-feira, março 05, 2007

Queixo dende Arzúa

2-3 Marzo 2007. XXXII Festa do Queixo en Arzúa.

Aló imos as de sempre (Cris a Choni, Eva e máis eu; faltaba Ángela por motivos máis que xustificados) a facer acto de presencia clásica en apoio da nosa ciceroniana maior, a señorita Botana. Xunto con nós viñan as máis que dignas de mención, Alba e Lucía, amigas de Cris e con orixe en Mondoñedo.

O bus que nos levaba á capital do queixo saíu ás 4 da tarde do sábado; en 45 minutos estabamos xa no Ameixa, cutre-bar de pobo colocado estratexicamente na parada do bus, esperando a pola anfitriona, que nos levaría ao albergue que reservara a Choni, efectiva coma sempre. Unha vez alí a tipa encargada dinos a modo de suposta gracia:"Ya os llegaron unos chicos a la habitación". Quedounos cara de pampas, o dono quedara con Cris por teléfono en que iamos ter habitación para nós soas, en fin, que despois de uns minutos de discusión estabamos descubrindo que os nosos compañeiros de habitación eran de Valladolid, casteghanos perdidos. Vaia por dios.

Despois de deixar alí as cousas dirixímonos rapidamente á praza, non nos queriamos perder o pregón por nada do mundo, este ano deuno a gran petarda e poetisa Yolanda Castaño, esa á que eu lle teño tanto cariño…apuro inútil posto que como é ela tan fina e xenial deu o pregón dentro da capilla!, os poucos entraron, e os moitos quedaron fóra esbardallando dela…ac ac ac, que divertido. Debería eu estar cabreada pola espera innecesaria, deberia esbardallar eu tamén, debería, se non fora porque mentres esperaba á parva ésta dous municipais abríronse paso entre a xente mirando a un e a outro lado, a marea de xente dividiuse en dous coma se Moisés andivese por alí facendo das súas e do fondo apareceu o Señor Anxo Quintana. Ains...Despois de que Eva me pechara a boca e me meneara un pouco para que reaccionara preguntámonos por qué demos non nos deramos conta do guapiño de cara que é ese home, agora xa estamos as dúas dacordo neste punto.

Na cea tivemos a oportunidade de coñecer aos amigos da Botana e de re-coñecer á gran Cebolla, que está feita unha personaxe de coidado, típica hiperactiva de palabra que non che dá tempo a aburrirte nin de coña e mundialmente coñecida por berrar tanto como Botana ao falar, un encontro delas no medio da rúa non ten desperdicio.

O máis destacable da cea foi a resposta que recibimos ao pedir un cubata ao rematar de cear...”É que...non temos máis vasos de tubo...aquí non acostumamos a servir...cubatas, non acostumamos, síntoo”. Ah, vale. Marchamos logo.

Total que marchamos daquel antro de decencia señorial e fomos parar ao chiringuito da Comisión de Festas, que en Arzúa ten costume de alugar un local que pasa automaticamente a recibir o nome de “Paf Ilegal”, un gran descubrimento, hai que ver o apañados que son en Arzúa. O local escollido para tal fin este ano parece ser diferente ao do ano anterior, esta vez trátase do que antes era a carnicería dun antigo supermercado Claudio ou un destes. De feito, a unha altura preto do teito podíase ver a franxa de cores do antigo Grupo IFA, parecidas á bandeira alemana, sobre a porta había un cartel de “despiece de cordero” e o chan era da típica plaqueta branca propia destos sitios. Que gran invento o Paf Ilegal.

Cando chegamos ó concerto a Excepción estaba xa na súa penúltima canción; que peniña de home, da unha grimocha...

Pola contra, o concerto de Macaco vímolo enteiro, e exceptuando algunha canción coa que raiaban a dios coa dichosa improvisación, o certo é que estivo bastante ben. Nunca vira eu tanta rasta por metro cadrado.

Fóra dalí dirixímonos ao “Filloas” , antro barateiro onde os haxa, cubata 3 € fora do que fose e Estrella 1,10 €; que barato sae enmoñarse en Arzúa. Chegadas aquí a vida deunos outra demostración de que a xente de clásicas ten algo “rarito” no seu ser que lle transmite á xente que a rodea, explícome: chega o mozo da Botana e Cebolla dille quenes somos, o primeiro que dí/berra é “Eu son Cicerón, Marco Tulio”, “Vós tamén sodes ciceronianas?”, “Miña moza obrígame a ler Cicerón”, “Se miña moza se entera de que non leo Cicerón...”. Deunos pena e todo, pobre home, imos facer un novo discurso de defensa ao modo ciceroniano que se titule Pro Marcelino.

Bares, cubatas, cervexas, borrachos sumamente plastas. Pasou a noite.

Cando abrín un ollo a iso das 12 da mañá (non dormín moito, non) cal foi a miña sorpresa cando vexo que na litera do lado está a durmir a amiga daquel Pacheco, aquel día na Cova, aquela rapaza de “Perdiste, bebes”, aquela; que pequeno é o mundo. Esta muller sempre anda igual de tirada por tódolos sitios.

Ó día seguinte, fixemos dúas cousas: estar todas acabadas e presenciar un concerto impresionante, SonDeSeu, grupo folk que ten a sorte de contar entre as súas filas cun clásico da vida: un clásico pode ser moi útil en calqueira situación...Héctor, compañeiro de 2º, violinista. Impresionante, non teño máis palabras. Facía un frío que pelaba, a choiva que caía ó principio do concerto facía pensar que a xente ía pasar do roio, nada diso. Ninguén se moveu dalí para marchar, a xente seguía chegando, a praza chea de xente conxelada que non podía moverse do sitio, pero non polo frío precisamente. Xa lle dixen a Eva que a mín o que me faltaba alí eran Fre e Ali bailando diante do palco.

Nesta finde aprendín moitas cousas: que non aguanto dous fines sen ir a casa e ver ás pequenas nin de coña, que Quintana é (como dirían Lúa e Iria) rematadamente atractivo, que a cultura rasta está francamente extendida, que a xente de Arzúa é “especial”, que sempre estamos as que somos é o resto da igual, que o licor café e a vida de taberna son un estilo de vida no que estou francamente cómoda, que en canto cambio a costume por unha novidade puntual boto de menos á miña xente e que as sesións de Cova de fin de semana son para mín, sinxelamente, unha necesidade.

sábado, fevereiro 17, 2007

Hace tiempo


Entre dados da verdade e preguntas sobre cómo e canto muda a xente; e coma sempre no Parlamento Céltico; escoitei estes días unha desas verdades que levaba un tempo querendo escoitar, esas que somentes a xente que trata a miudo con un pode enunciar, súbitas, sinceiras, ceibes de prexuizos e liberadoras.

- Volvícheste un "blandengue"-


Cá fín de saber se isto é certo fareime en primeiro lugar unha pregunta: Son brando agora ou quizais fun brando sempre?. Dos varios "-Pero mira que es desagradábel-", "-Ti semellas un tipo duro-" e "-Tí nunca te complicas, sempre ao teu rollo-" que levo escoitado. Concluiríamos que no fondo non fun brando noutrora. Por outra banda os "-Eres un cacho pan con patas-" ou "-En el fondo tienes muy buen fondo-" apoian outro punto de vista sobre o tema. Se eu mesmo nunca o teño agora claro, deduzo que o resto da xente tampouco; o punto de vista quizais? o día da semana?...descoñezo a resposta...Cal é o nome da canción coa que me definiría?.

O que si recoñezo e que dun tempo a esta parte a míña vida cambiou bastante, e niso coincido co resto da xente que opina o mesmo. Houbo un punto de inflexión. Hai uns anos chegaba á capital do imperio cheo dese valor estúpido que me soe acompañar nas situacións comprometidas -coma a vez que me metín no grupo dos que sabían nadar en natación e uns cantos litros de agua tragados amosáronme o contrario- e cheo tamén doutra sensación ...medo?? .... expectación?? ...dúbida??... non me lembro cal era...ilusión??...sí, iso é, definitivamente a ilusión e os cambios están moi relacionados.

Nos primeiros meses descubrín moitas cousas: Que non sabía nada, que desexaba aprendelo todo, que son quen de habitar lugares meirandes ca cidade de cristal e sobre todo o profúndamente só que un se pode sentir nunha cidade de case 4 millóns de cadáveres. Era eu entón un máis.

Con esa soidade ao meu carón tiven tempo de descubrír moitas cousas sobre mín mesmo e desenrolei un master sobre a Hipocresía nas relacións humanas que apenas nunha ducia de persoas deixei de poñer en práctica. Non mermaron aínda así a miña ilusión, nin as ruas xemelgas unhas das outras, o automatísmo dos peóns, o ceo terríbelmente azul, orfo de nubes e aberto que semellaba sempre disposto a caer sobor de min, nin os fríos dedos cos que o vento da "sierra" enbranquecía a pel das miñas mans. Fixen dela lúa chea na fiestra das noites escuras, lume na friaxe das semanas sen calefacción, e compatriota cando ninguén entendía os meus xuramentos; ben en murmurios ou ben en berros; nesta nosa língua. APC, Chejov e Eisenstein tiveron moito que aportar tamén.

Pero como xa díxen nunha metrópole hai moitas cousas que facer, sobre todo coa ilusión. Compartila e deixala fluir a través dun son cousas que xa aprendín ben entrada a primavera e que desfrutei ata o verán cando terminou a primeira parte da viaxe, coma reza o meu brazo dereito.

Para cando voltei, a cidade de cristal non era a mesma. Eu tampouco.

O verán durou o que tarda en chegar o inverno... e coma un tolo atravesei novamente as 7 horas de tortura de rigor ata albiscar ao lonxe os millóns de luces da gran metrópole entre as que escintilaba o único que
xa meirande que a GranVía, non puidera meter na maleta. Ese inverno voltei buscala coa mesma compaña... as ruas xemelgas, o automatísmo dos peóns, o ceo terríbelmente azul, os fríos dedos e a enbranquecída pel das miñas mans. Atopeina preto da Avenida de América xa na serodia primavera. Aperteina ata afogala coma un tolo que aperta un misto, perdido no medio da Antártida ... e vin como despois me abandoaba en Méndez Alvaro en forma de paxáro desafiante a bailar un vals aéreo entre os autobuses, soaba Lucky de Radiohead creo lembrar.

Penso que dende entón levo tatuado entre as costelas un "I am Jack's Broken heart" que apenas se esvae uns cantos segundos ao ano, abondo para me deixar tomar alento e endurecerme.

Quizais este post é máis longo do que debería pero non máis do que necesita e quizais tamén é máis brando do que debería pero de seguro menos brando do que son agora que o remato.

sexta-feira, fevereiro 16, 2007

Mañana

Mañana no estaré trabajando hasta tarde.
No será un día gris en un pueblo vacío rellenado con minúsculas vidas.
No me dolerán los ojos de estar mirando demasiado tiempo a cortas distancias.
No pensaré en lo poco que he aprendido ni yo ni cuantos me rodean.
No miraré hacia dentro.
No miraré al pasado.


Mi mamá de pequeño me decía a menudo:
a ti te va muy rápido la cabeza ¿no?

Inquiría siempre para que me parase y fuera al ritmo de la realidad, por mí mismo.

Bueno, he de decir que hay un modo de hacerlo.
Hay una manera de que mi mente vaya al ritmo del mundo.
Esa manera es... mañana.


Mañana probablemente esté borracho y quién sabe qué más.
Estaré con quien merezca la pena.
Estaré intoxicado con quien merezca la pena.
Me limitaré a vivir.
A sentir cómo la vida fluye por mis venas.
Como si la sangre se hubiera convertido en fuego.
En una llama que se enciende rápido y se consume en un instante.
Tanto si estoy sentado tranquilamente en un bar
o liándome con ella a lo grande en algún sitio inesperado.



Mañana probablemente no consiga todas mis expectativas.

Mañana quizá incluso pueda, de algún modo, sentirme hundido.

Pero... ¿acaso no es magnífico sentir el fuego que te levanta, que te hace luchar?

Voy a volver a hacer todas esas cosas que una vez hice mal.

Una vez más.

E intentaré aprender.

Es la vida.

Es mañana.


quarta-feira, fevereiro 14, 2007

Dios en el fondo de un váter

Hay pocas pocas cosas en esta vida que tengan sentido. Ahora mismo estoy escuchando Medusa's Path de Prodigy y no me entra en la cabeza el sentido que esta música tiene. Pero me gusta. Y la cadencia matemática hace que no pares de menear el cuerpo mientras vas escribiendo.

Un familiar tuyo morirá próximamente, pero el mundo sigue girando. Mierda somos y en mierda nos convertiremos. Nada tiene ni pies ni cabeza. En cambio aquí seguimos... por la misma razón que podríamos no hacerlo. El único sentido de la vida es la vida misma, escoger un camino y recorrerlo. Todos eructamos, maldecimos y cagamos, la única diferencia es cómo lo hacemos. Unos se visten de colores y otros de negro, unos hablan y otros no, unos follan y otros se matan a pajas. Unos deciden leer esta mierda que voy restregando por el blog.

No os equivoquéis. No estoy filosófico. No estoy yendo a ningún sitio. Tan sólo escucho música mientras dejo que mis dedos fluyan por el teclado. Es bastante agradable saber mecanografía. El día de hoy también fue agradable, aunque ahora esté melancólico. En realidad creo que estoy demasiado tiempo melancólico. Quizá un cambio de aires no me venga mal después de todo. Lejos de aquí, lejos de vosotros, lejos de mí. El peso de uno mismo a veces se hace demasiado. Las cosas buenas, las malas, todas se juntan a tu alrededor. Por desgracia, a veces pienso que la mayoría se ponen sobre mí y no debajo o a los lados. Supongo que por ello serán malas. No soy una buena persona. Tengo suerte de tener amigos, a pesar de todo. Quizá ese sea el sentido de este post, de esta vida y de este mundo. Ser capaz de encontrar a Dios en el fondo de un váter.

terça-feira, fevereiro 13, 2007

The dark side of...



¡Muy buenos días camarada!....¿Hola?.... ¿Me escuchas?... Vaya, qué rápido te has olvidado de mí, es verdad que hace mucho tiempo que no mantenemos una conversación interesante, por lo que parece te van muy bien las cosas últimamente, aún así me parece increíble que no me recuerdes con la cantidad de momentos que hemos pasado juntos; todavía tengo grabado en mi memoria aquella vez que te convencí para que mintieses a quien sólo tú y yo sabemos, y aún así no me reconoces.... Pues haré que me recuerdes para que me tengas en cuenta a partir de ahora.

Hace años que nos conocemos, probablemente yo haya sido el primer "amigo" que has tenido. Comenzamos a llevarnos bien a raíz de aquel problemilla que tuvimos al tirarle del pelo a aquella niñita en preescolar... era guapa ¿verdad? Luego recuerdo que empezaste a hacerme más caso, a seguirme la corriente, sin pestañear ni pensar en las consecuencias, simplemente pensando en que sería divertido coger aquellos chicles de menta sin que se enterase el dueño de la tienda...

Cada vez que estás solo temes que yo aparezca, sabes perfectamente que mi presencia puede traerte problemas, consiguiendo que por fin engañes a tus padres para no tener que comer con tu familia. A lo largo de nuestra vida hemos hecho muchas cosas deplorables, casi siempre con poca repercusión y fácilmente remediables, pero deberías reconocer que en alguna ocasión nos hemos lucido, tal y como pasó cuando decidimos no volver a hablar con aquella chica por puro y simple orgullo... el orgullo, creo que es uno de los sentimientos más inútiles, y a la vez más placenteros para mí, que te he hecho sentir; esa sensación de falso placer que crees que te reconforta no es más que vanidad fruto de mis manipulaciones llevadas a cabo exclusivamente para ti. Sabes perfectamente que cada vez que lo sientes yo estoy detrás de él, y a nadie más le interesa, nadie más le importa si lo sientes o no, nadie comprende el orgullo ajeno ya que es una sensación puramente personal con la que te engañas... y todavía sigues sin reconocerme...

Siempre se ha atribuído una crueldad considerable a los niños, siendo un concepto totalmente erróneo y lejano a la realidad, ya que cuando todavía levantabas faldas no me comprendías, no sabías cuál era el significado de mis actos ni sus repercusiones, no te dabas cuenta de que era yo el que ponía en evidencia a tu hermano delante de tus padres, siendo así imposible entrar en el saco de la crueldad cuando no tenías ni idea de qué era: simple inocencia infantil en proceso de destrucción lenta a base de actos reprochables a la vista de los que te rodeaban... Pero hoy en día esa excusa ya no te vale mi fiel compañero, a estas alturas ya sabes diferenciar perfectamente el blanco del negro, aunque todavía dudas de si algo es gris o no... me parece increíble que no me recuerdes, aunque creo que ya estás cerca....

Cada vez que hablamos crees que me controlas, que dependo totalmente de ti, y los hechos demuestran lo contrario, sacando a la luz que mis intervenciones te hunden en la miseria tarde o temprano, llegando en algunas ocasiones a ser totalmente decisivo para ti, demostrando así que no eres más que un títere para mí. Debo reconocer que la mayoría de las veces me has parado los pies, y que las veces que no lo has hecho has conseguido salir del paso brillantemente con más o menos fortuna, pero mi mayor éxito viene de los pensamientos que nadie conoce de ti... La sociedad mantiene que la diferencia entre las personas las marcan sus actos, y no seré yo quien rebata dicha sentencia; pero quién conoce el contenido de las divagaciones que tienes cada día, cada vez que te duchas o estás a punto de dormirte encima de tus apuntes excepto tú? Nadie... esa es la respuesta que me darías no? Eso significa que continúas sin caer en la cuenta de quién soy...

A día de hoy se sabe que los actos de cada ser son consecuencia de ciertas decisiones internas, decisiones en las que intervienen múltiples factores como los sentimientos, la experiencia o los conocimientos; todo integrado en dos grandes grupos: pensamiento racional e irracional. Por regla general se tiende a actuar con lógica ya que es lo que el resto de la gente espera de ti, y sientes la necesidad de complacerlos y crees que eso te complacerá a ti, eso podría acercarse al pensamiento racional. Pero... ¿donde me situarías a mí? Veo que ya te has dado cuenta de quién soy, conozco perfectamente cada paso que vas a dar e incluso me permito la libertad de decidir por ti en alguna ocasión, cada idea espantosa y malévola que has tenido ha surgido gracias a mí, cada vez que meas fuera y no lo limpias te sientes indiferente porque soy yo el que te obliga a sentirte así, y esto es sólo una nimiedad comparado con la cantidad de cosas que hemos hecho y que si saliesen a la luz podrían acabar con tu reputación... ahora mismo me ves y sientes desprecio y miedo de ti mismo a la vez...

En soledad eres un ser despreciable y cruel gracias a mí; sin embargo, probablemente no lo sabrá nadie nunca gracias a que me combatirás para impedir que cometa actos en tu nombre que te llevarían a una soledad todavía más terrible, siguiendo así un círculo vicioso hasta acabar en el fondo de un pozo oscuro.

En esa oscuridad es donde yo vivo, siendo así tu lado oscuro, tu faceta más oculta, la cruz de tu moneda, esa voz que resuena en tu mente y te aconseja que hagas lo imposible por joder a quien yo te diga por el simple hecho de hacerte sentir un orgullo inerte; estaré junto a ti el resto de tus días, siempre esperando tu llamada para entrar en acción, la mayoría de las veces me evitarás, pero tarde o temprano harás lo que yo te dicte y te arrepentirás, serás todavía peor persona; ya he conseguido que me temas, pero mi ambición no tiene límites y deseo conseguir lo mismo de ti, que mi ambición se convierta en tuya y acabe contigo en soledad...

Ahora que ya me reconoces tendrás que aprender a convivir conmigo, probablemente me evitarás con más frecuencia e intentarás olvidarme... pero soy lo peor que hay en ti hasta que desaparezcas, y no existe ninguna buena intención por tu parte que lo vaya a cambiar, recuérdalo siempre...


P.D.: todo el mundo conoce los siete pecados, nadie recuerda las siete virtudes...

segunda-feira, fevereiro 12, 2007

Non podía faltar





Xa resta pouco para o Entroido, o encerro rematou e as forzas están coma nunca. Son estes nos que vivimos, días estraños.

terça-feira, janeiro 30, 2007

Quizais Fredo ten razón

Quizais Fredo teña razón, quizais non sirvan as excusas, quizais este é un blog de fin de semana de dous días de cada sete e non de día a día, quizais seña patético non actualizar en 21 días, quizais haxa días nos que sería mellor non saír da cama, entre a dor e a nada escollímos a dor?.

Quizais un só post de Salmonero cunda máis que mil meus, quizais debamos comezar a subir os capítulos de Prison Break, ou os vídeos de Paris Hilton, ou poñer fotos do cu de Jessica Alba, quizais ser doutra forma, romper a rutina, partir unha estrela e repartirmonos as rafas, ou seguir o ronsel desta singradura a fín de non sentírmonos S.O.S no cuadrante estantío das estrelas, poderíamos chamar por Kerouac porque antre nos hai un río de tristísimo outono, Quizais o teito sexa de pedra, de pedra sexan os muros i as tebras, de pedra o chan i as reixas...os corazóns dos homes que ao lonxe espreitan...

Quizais sexamos nós de pedra enfeitizados pola Gorgona na que se está a converter este Xaneiro que remata e o Febreiro que comeza, e que quizais sexa a gran besta que engulíu a Harvey. Quizais as nosas vidas son os ríos que van a dar a la mar, onde as armas e os Barôes assinalados que, da Ocidental praia Lusitana, Arma virvmque cano, troiae qvi primvs ab oris italiam, fato profugus, Du Dunkelheit, aus der ich stamme, quizais sexa mellor reflexar e non falar, quizais se agardamos no silencio...Escoitaremos: Prometo estarte agradecido...



P.D: Parafraseo de memoria... e escribo sen correción

segunda-feira, janeiro 29, 2007

Sen comentarios

Non me valen como excusas a falta de tempo, as gañas, o traballo, os exames, o frío, o "ay, qué malito estoy", nin esas mamonadas que habitualmente saen pola boca da xente en xeral.
Este blog construiuse pra algo, con gañas ou sen elas eu sigo co meu e Urizen co del, pero este vai de capa caída. Joder, poñede un vídeo, aínda que só sexa eso. Falábamos de metelo na Blogaliza, pero eu opino que é patético que nos visite a xente e que faga 21 días que aquí non se meta nada.

Resumo rápido de 16 post:

Alfredinho: 8 post

Fenicia: 1 post

Salmonero: 2 post

Urizen: 5 post


Non teño moito máis que engadir.




segunda-feira, janeiro 08, 2007

E o camareiro tiña Marlboro (Rashomon e fin de ano III) por Fenicia

Máis vale tarde que nunca.


Unha semana despois e aínda cunha cea e un día de Reis polo medio, vouno facer, o meu primeiro post.

Cheguei a Coruña a causa dunha servilleta da Cova dividida en dúas columnas, pros e contras, algúns repetidos e outros inventados, pero dun ou doutro xeito, o certo é que rematou o ano sen que eu tivera que volver pisar LP.Grazas.

Un mafioso de gravata branca abriume a porta do baixo, e despois dun saúdo e dun malicioso sorriso, tivo o pracer de ser o primeiro en chamarme punkarra esa noite (que non o son, por certo). E no tempo que tardaba este home en contarme o conto da gota asasina de móviles chegou Salmonero e apareceu o señor da casa. Imos logho.
De camiño engadimos ó pelotón ó tipo do pano na gorxa e a unha deslumbrante Aliza.
Despois disto...música, vodka, tabaco, puritos, ¨estás feita unha punkarra¨, Erpeche e a Húngara e sabe dios cantas cousas máis.

Que un camareiro che dea un Marlboro ás oito e pico da mañá, non ten prezo.


¨Que noite a daquel día.¨



Só podo dicir que grazas por todo o foi e o que será, pola compaña, pola aprendizaxe, polo ben que o pasamos e polo licor café de tódalas findes.



P.D. cero LP45