domingo, março 25, 2007
sábado, março 17, 2007
Detalles
Lembro aquel día que propuxen ir a Ortigueira. Flotaba no ar un sentimento de recelo, mais ó final acabamos naquel campo, con 2000, 3000, 4000 tendas de campaña ó redor. Aínda hoxe sego sen saber explicar o que sentín aquel venres 7 de Xullo de 2006.
Véxoo agora como moi lonxano, mais nunca deixou de estar aí.
Lembro como nos xuntamos todos na Estación de San Cristobal (moitos aínda non saben que a estación do tren da Coruña se chama así). O viaxe irrematable cara a vila de Ortigueira, o momento de baixar do tren e comezar a contemplar a inmensidade, a colocación da primeira tenda, o primeiro paseo cara o pobo, a parada no supermercado e, sobre todo, aquela noite de venres.
Para moita xente aquel concerto non foi do mellor que se vira en Ortigueira (hei de dicir que dende o punto de vista crítico pra min non estivo á altura), mais eu lémbroo con nostalxia. O ben que o pasamos aquela noite, rodeado de xente que, dun ou doutro xeito, admiro, e faltando algúns que por uns ou outros motivos non estiveron....
Lémbrome hoxe de todo isto polo que nesta noite de sábado de Marzo pode acontecer. Xa había tempo que eu sabía da existencia do concerto de hoxe en Compostela. Digamos que nos gustos musicais eu non me caso con ningún grupo, pero teño as miñas preferencias. Sabía perfectamente que ningún dos persoeiros que compoñen o C.T. ía estar disposto a soportar as 5 horas de rock que me vou meter hoxe entre peito e costas, así que decidín tomar unha decisión unilateral.
Lembro agora tamén aquel día no que me enterei de que a Selección Galega ía xogar en Santiago. E por agardar a que a xente se decida... quedei sen entrada. Dende aquela non me volveu pasar algo así. Se teño que ir eu só ós sitios que me apetece, pois vou, sempre e cando estén dentro das miñas posibilidades. De seguro que en breve volverá acontecer o mesmo, cando o viaxe a certo campo de fútbol se planee. E senón... xa volo direi eu.
Perdón por enredar tanto. Volvo ó tema... tomei a decisión unilateral de ir ó concerto a Santiago. Busquei xente dos mesmos gustos musicais e que estivera disposta a soportar unha sobredose de rock (hace falta más rock & roll). Atopei a esa xente e merquei a entrada.
Comenteille ás miñas intencións primeiro a A e despois ó resto do Comando. Despois duns momentos de reflexión, tomaron a soberana decisión de gastar unha noite máis das súas vidas nas rúas compostelás, co fin de xuntarnos todos ó remate do concerto.
Este tipo de detalles, que parecen insignificantes, son os que fan que me sinta orgulloso desta xente. Non o tomedes como se fose un egocéntrico, como se eles por collóns me tiveran que seguir na noite de hoxe. O fixeron porque quixeron, nen máis nen menos, pero non podo senón agradecérllelo por non deixarme "só" nesta nova aventura.
A xa estará alí por motivos de traballo (joder, que ben soa eso).
O único que me queda a estas alturas por desexar é que o que en principio só ía ser unha noite de concerto (e vaia concerto) se transforme nunha nova traxicomedia do C.T.
sexta-feira, março 09, 2007
terça-feira, março 06, 2007
segunda-feira, março 05, 2007
Queixo dende Arzúa
2-3 Marzo 2007. XXXII Festa do Queixo en Arzúa.
Aló imos as de sempre (Cris a Choni, Eva e máis eu; faltaba Ángela por motivos máis que xustificados) a facer acto de presencia clásica en apoio da nosa ciceroniana maior, a señorita Botana. Xunto con nós viñan as máis que dignas de mención, Alba e Lucía, amigas de Cris e con orixe en Mondoñedo.
O bus que nos levaba á capital do queixo saíu ás 4 da tarde do sábado; en 45 minutos estabamos xa no Ameixa, cutre-bar de pobo colocado estratexicamente na parada do bus, esperando a pola anfitriona, que nos levaría ao albergue que reservara a Choni, efectiva coma sempre. Unha vez alí a tipa encargada dinos a modo de suposta gracia:"Ya os llegaron unos chicos a la habitación". Quedounos cara de pampas, o dono quedara con Cris por teléfono en que iamos ter habitación para nós soas, en fin, que despois de uns minutos de discusión estabamos descubrindo que os nosos compañeiros de habitación eran de Valladolid, casteghanos perdidos. Vaia por dios.
Despois de deixar alí as cousas dirixímonos rapidamente á praza, non nos queriamos perder o pregón por nada do mundo, este ano deuno a gran petarda e poetisa Yolanda Castaño, esa á que eu lle teño tanto cariño…apuro inútil posto que como é ela tan fina e xenial deu o pregón dentro da capilla!, os poucos entraron, e os moitos quedaron fóra esbardallando dela…ac ac ac, que divertido. Debería eu estar cabreada pola espera innecesaria, deberia esbardallar eu tamén, debería, se non fora porque mentres esperaba á parva ésta dous municipais abríronse paso entre a xente mirando a un e a outro lado, a marea de xente dividiuse en dous coma se Moisés andivese por alí facendo das súas e do fondo apareceu o Señor Anxo Quintana. Ains...Despois de que Eva me pechara a boca e me meneara un pouco para que reaccionara preguntámonos por qué demos non nos deramos conta do guapiño de cara que é ese home, agora xa estamos as dúas dacordo neste punto.
Na cea tivemos a oportunidade de coñecer aos amigos da Botana e de re-coñecer á gran Cebolla, que está feita unha personaxe de coidado, típica hiperactiva de palabra que non che dá tempo a aburrirte nin de coña e mundialmente coñecida por berrar tanto como Botana ao falar, un encontro delas no medio da rúa non ten desperdicio.
O máis destacable da cea foi a resposta que recibimos ao pedir un cubata ao rematar de cear...”É que...non temos máis vasos de tubo...aquí non acostumamos a servir...cubatas, non acostumamos, síntoo”. Ah, vale. Marchamos logo.
Total que marchamos daquel antro de decencia señorial e fomos parar ao chiringuito da Comisión de Festas, que en Arzúa ten costume de alugar un local que pasa automaticamente a recibir o nome de “Paf Ilegal”, un gran descubrimento, hai que ver o apañados que son en Arzúa. O local escollido para tal fin este ano parece ser diferente ao do ano anterior, esta vez trátase do que antes era a carnicería dun antigo supermercado Claudio ou un destes. De feito, a unha altura preto do teito podíase ver a franxa de cores do antigo Grupo IFA, parecidas á bandeira alemana, sobre a porta había un cartel de “despiece de cordero” e o chan era da típica plaqueta branca propia destos sitios. Que gran invento o Paf Ilegal.
Cando chegamos ó concerto a Excepción estaba xa na súa penúltima canción; que peniña de home, da unha grimocha...
Pola contra, o concerto de Macaco vímolo enteiro, e exceptuando algunha canción coa que raiaban a dios coa dichosa improvisación, o certo é que estivo bastante ben. Nunca vira eu tanta rasta por metro cadrado.
Fóra dalí dirixímonos ao “Filloas” , antro barateiro onde os haxa, cubata 3 € fora do que fose e Estrella 1,10 €; que barato sae enmoñarse en Arzúa. Chegadas aquí a vida deunos outra demostración de que a xente de clásicas ten algo “rarito” no seu ser que lle transmite á xente que a rodea, explícome: chega o mozo da Botana e Cebolla dille quenes somos, o primeiro que dí/berra é “Eu son Cicerón, Marco Tulio”, “Vós tamén sodes ciceronianas?”, “Miña moza obrígame a ler Cicerón”, “Se miña moza se entera de que non leo Cicerón...”. Deunos pena e todo, pobre home, imos facer un novo discurso de defensa ao modo ciceroniano que se titule Pro Marcelino.
Bares, cubatas, cervexas, borrachos sumamente plastas. Pasou a noite.
Cando abrín un ollo a iso das 12 da mañá (non dormín moito, non) cal foi a miña sorpresa cando vexo que na litera do lado está a durmir a amiga daquel Pacheco, aquel día na Cova, aquela rapaza de “Perdiste, bebes”, aquela; que pequeno é o mundo. Esta muller sempre anda igual de tirada por tódolos sitios.
Ó día seguinte, fixemos dúas cousas: estar todas acabadas e presenciar un concerto impresionante, SonDeSeu, grupo folk que ten a sorte de contar entre as súas filas cun clásico da vida: un clásico pode ser moi útil en calqueira situación...Héctor, compañeiro de 2º, violinista. Impresionante, non teño máis palabras. Facía un frío que pelaba, a choiva que caía ó principio do concerto facía pensar que a xente ía pasar do roio, nada diso. Ninguén se moveu dalí para marchar, a xente seguía chegando, a praza chea de xente conxelada que non podía moverse do sitio, pero non polo frío precisamente. Xa lle dixen a Eva que a mín o que me faltaba alí eran Fre e Ali bailando diante do palco.
Nesta finde aprendín moitas cousas: que non aguanto dous fines sen ir a casa e ver ás pequenas nin de coña, que Quintana é (como dirían Lúa e Iria) rematadamente atractivo, que a cultura rasta está francamente extendida, que a xente de Arzúa é “especial”, que sempre estamos as que somos é o resto da igual, que o licor café e a vida de taberna son un estilo de vida no que estou francamente cómoda, que en canto cambio a costume por unha novidade puntual boto de menos á miña xente e que as sesións de Cova de fin de semana son para mín, sinxelamente, unha necesidade.
Aló imos as de sempre (Cris a Choni, Eva e máis eu; faltaba Ángela por motivos máis que xustificados) a facer acto de presencia clásica en apoio da nosa ciceroniana maior, a señorita Botana. Xunto con nós viñan as máis que dignas de mención, Alba e Lucía, amigas de Cris e con orixe en Mondoñedo.
O bus que nos levaba á capital do queixo saíu ás 4 da tarde do sábado; en 45 minutos estabamos xa no Ameixa, cutre-bar de pobo colocado estratexicamente na parada do bus, esperando a pola anfitriona, que nos levaría ao albergue que reservara a Choni, efectiva coma sempre. Unha vez alí a tipa encargada dinos a modo de suposta gracia:"Ya os llegaron unos chicos a la habitación". Quedounos cara de pampas, o dono quedara con Cris por teléfono en que iamos ter habitación para nós soas, en fin, que despois de uns minutos de discusión estabamos descubrindo que os nosos compañeiros de habitación eran de Valladolid, casteghanos perdidos. Vaia por dios.
Despois de deixar alí as cousas dirixímonos rapidamente á praza, non nos queriamos perder o pregón por nada do mundo, este ano deuno a gran petarda e poetisa Yolanda Castaño, esa á que eu lle teño tanto cariño…apuro inútil posto que como é ela tan fina e xenial deu o pregón dentro da capilla!, os poucos entraron, e os moitos quedaron fóra esbardallando dela…ac ac ac, que divertido. Debería eu estar cabreada pola espera innecesaria, deberia esbardallar eu tamén, debería, se non fora porque mentres esperaba á parva ésta dous municipais abríronse paso entre a xente mirando a un e a outro lado, a marea de xente dividiuse en dous coma se Moisés andivese por alí facendo das súas e do fondo apareceu o Señor Anxo Quintana. Ains...Despois de que Eva me pechara a boca e me meneara un pouco para que reaccionara preguntámonos por qué demos non nos deramos conta do guapiño de cara que é ese home, agora xa estamos as dúas dacordo neste punto.
Na cea tivemos a oportunidade de coñecer aos amigos da Botana e de re-coñecer á gran Cebolla, que está feita unha personaxe de coidado, típica hiperactiva de palabra que non che dá tempo a aburrirte nin de coña e mundialmente coñecida por berrar tanto como Botana ao falar, un encontro delas no medio da rúa non ten desperdicio.
O máis destacable da cea foi a resposta que recibimos ao pedir un cubata ao rematar de cear...”É que...non temos máis vasos de tubo...aquí non acostumamos a servir...cubatas, non acostumamos, síntoo”. Ah, vale. Marchamos logo.
Total que marchamos daquel antro de decencia señorial e fomos parar ao chiringuito da Comisión de Festas, que en Arzúa ten costume de alugar un local que pasa automaticamente a recibir o nome de “Paf Ilegal”, un gran descubrimento, hai que ver o apañados que son en Arzúa. O local escollido para tal fin este ano parece ser diferente ao do ano anterior, esta vez trátase do que antes era a carnicería dun antigo supermercado Claudio ou un destes. De feito, a unha altura preto do teito podíase ver a franxa de cores do antigo Grupo IFA, parecidas á bandeira alemana, sobre a porta había un cartel de “despiece de cordero” e o chan era da típica plaqueta branca propia destos sitios. Que gran invento o Paf Ilegal.
Cando chegamos ó concerto a Excepción estaba xa na súa penúltima canción; que peniña de home, da unha grimocha...
Pola contra, o concerto de Macaco vímolo enteiro, e exceptuando algunha canción coa que raiaban a dios coa dichosa improvisación, o certo é que estivo bastante ben. Nunca vira eu tanta rasta por metro cadrado.
Fóra dalí dirixímonos ao “Filloas” , antro barateiro onde os haxa, cubata 3 € fora do que fose e Estrella 1,10 €; que barato sae enmoñarse en Arzúa. Chegadas aquí a vida deunos outra demostración de que a xente de clásicas ten algo “rarito” no seu ser que lle transmite á xente que a rodea, explícome: chega o mozo da Botana e Cebolla dille quenes somos, o primeiro que dí/berra é “Eu son Cicerón, Marco Tulio”, “Vós tamén sodes ciceronianas?”, “Miña moza obrígame a ler Cicerón”, “Se miña moza se entera de que non leo Cicerón...”. Deunos pena e todo, pobre home, imos facer un novo discurso de defensa ao modo ciceroniano que se titule Pro Marcelino.
Bares, cubatas, cervexas, borrachos sumamente plastas. Pasou a noite.
Cando abrín un ollo a iso das 12 da mañá (non dormín moito, non) cal foi a miña sorpresa cando vexo que na litera do lado está a durmir a amiga daquel Pacheco, aquel día na Cova, aquela rapaza de “Perdiste, bebes”, aquela; que pequeno é o mundo. Esta muller sempre anda igual de tirada por tódolos sitios.
Ó día seguinte, fixemos dúas cousas: estar todas acabadas e presenciar un concerto impresionante, SonDeSeu, grupo folk que ten a sorte de contar entre as súas filas cun clásico da vida: un clásico pode ser moi útil en calqueira situación...Héctor, compañeiro de 2º, violinista. Impresionante, non teño máis palabras. Facía un frío que pelaba, a choiva que caía ó principio do concerto facía pensar que a xente ía pasar do roio, nada diso. Ninguén se moveu dalí para marchar, a xente seguía chegando, a praza chea de xente conxelada que non podía moverse do sitio, pero non polo frío precisamente. Xa lle dixen a Eva que a mín o que me faltaba alí eran Fre e Ali bailando diante do palco.
Nesta finde aprendín moitas cousas: que non aguanto dous fines sen ir a casa e ver ás pequenas nin de coña, que Quintana é (como dirían Lúa e Iria) rematadamente atractivo, que a cultura rasta está francamente extendida, que a xente de Arzúa é “especial”, que sempre estamos as que somos é o resto da igual, que o licor café e a vida de taberna son un estilo de vida no que estou francamente cómoda, que en canto cambio a costume por unha novidade puntual boto de menos á miña xente e que as sesións de Cova de fin de semana son para mín, sinxelamente, unha necesidade.
Subscrever:
Mensagens (Atom)