sábado, fevereiro 17, 2007

Hace tiempo


Entre dados da verdade e preguntas sobre cómo e canto muda a xente; e coma sempre no Parlamento Céltico; escoitei estes días unha desas verdades que levaba un tempo querendo escoitar, esas que somentes a xente que trata a miudo con un pode enunciar, súbitas, sinceiras, ceibes de prexuizos e liberadoras.

- Volvícheste un "blandengue"-


Cá fín de saber se isto é certo fareime en primeiro lugar unha pregunta: Son brando agora ou quizais fun brando sempre?. Dos varios "-Pero mira que es desagradábel-", "-Ti semellas un tipo duro-" e "-Tí nunca te complicas, sempre ao teu rollo-" que levo escoitado. Concluiríamos que no fondo non fun brando noutrora. Por outra banda os "-Eres un cacho pan con patas-" ou "-En el fondo tienes muy buen fondo-" apoian outro punto de vista sobre o tema. Se eu mesmo nunca o teño agora claro, deduzo que o resto da xente tampouco; o punto de vista quizais? o día da semana?...descoñezo a resposta...Cal é o nome da canción coa que me definiría?.

O que si recoñezo e que dun tempo a esta parte a míña vida cambiou bastante, e niso coincido co resto da xente que opina o mesmo. Houbo un punto de inflexión. Hai uns anos chegaba á capital do imperio cheo dese valor estúpido que me soe acompañar nas situacións comprometidas -coma a vez que me metín no grupo dos que sabían nadar en natación e uns cantos litros de agua tragados amosáronme o contrario- e cheo tamén doutra sensación ...medo?? .... expectación?? ...dúbida??... non me lembro cal era...ilusión??...sí, iso é, definitivamente a ilusión e os cambios están moi relacionados.

Nos primeiros meses descubrín moitas cousas: Que non sabía nada, que desexaba aprendelo todo, que son quen de habitar lugares meirandes ca cidade de cristal e sobre todo o profúndamente só que un se pode sentir nunha cidade de case 4 millóns de cadáveres. Era eu entón un máis.

Con esa soidade ao meu carón tiven tempo de descubrír moitas cousas sobre mín mesmo e desenrolei un master sobre a Hipocresía nas relacións humanas que apenas nunha ducia de persoas deixei de poñer en práctica. Non mermaron aínda así a miña ilusión, nin as ruas xemelgas unhas das outras, o automatísmo dos peóns, o ceo terríbelmente azul, orfo de nubes e aberto que semellaba sempre disposto a caer sobor de min, nin os fríos dedos cos que o vento da "sierra" enbranquecía a pel das miñas mans. Fixen dela lúa chea na fiestra das noites escuras, lume na friaxe das semanas sen calefacción, e compatriota cando ninguén entendía os meus xuramentos; ben en murmurios ou ben en berros; nesta nosa língua. APC, Chejov e Eisenstein tiveron moito que aportar tamén.

Pero como xa díxen nunha metrópole hai moitas cousas que facer, sobre todo coa ilusión. Compartila e deixala fluir a través dun son cousas que xa aprendín ben entrada a primavera e que desfrutei ata o verán cando terminou a primeira parte da viaxe, coma reza o meu brazo dereito.

Para cando voltei, a cidade de cristal non era a mesma. Eu tampouco.

O verán durou o que tarda en chegar o inverno... e coma un tolo atravesei novamente as 7 horas de tortura de rigor ata albiscar ao lonxe os millóns de luces da gran metrópole entre as que escintilaba o único que
xa meirande que a GranVía, non puidera meter na maleta. Ese inverno voltei buscala coa mesma compaña... as ruas xemelgas, o automatísmo dos peóns, o ceo terríbelmente azul, os fríos dedos e a enbranquecída pel das miñas mans. Atopeina preto da Avenida de América xa na serodia primavera. Aperteina ata afogala coma un tolo que aperta un misto, perdido no medio da Antártida ... e vin como despois me abandoaba en Méndez Alvaro en forma de paxáro desafiante a bailar un vals aéreo entre os autobuses, soaba Lucky de Radiohead creo lembrar.

Penso que dende entón levo tatuado entre as costelas un "I am Jack's Broken heart" que apenas se esvae uns cantos segundos ao ano, abondo para me deixar tomar alento e endurecerme.

Quizais este post é máis longo do que debería pero non máis do que necesita e quizais tamén é máis brando do que debería pero de seguro menos brando do que son agora que o remato.

sexta-feira, fevereiro 16, 2007

Mañana

Mañana no estaré trabajando hasta tarde.
No será un día gris en un pueblo vacío rellenado con minúsculas vidas.
No me dolerán los ojos de estar mirando demasiado tiempo a cortas distancias.
No pensaré en lo poco que he aprendido ni yo ni cuantos me rodean.
No miraré hacia dentro.
No miraré al pasado.


Mi mamá de pequeño me decía a menudo:
a ti te va muy rápido la cabeza ¿no?

Inquiría siempre para que me parase y fuera al ritmo de la realidad, por mí mismo.

Bueno, he de decir que hay un modo de hacerlo.
Hay una manera de que mi mente vaya al ritmo del mundo.
Esa manera es... mañana.


Mañana probablemente esté borracho y quién sabe qué más.
Estaré con quien merezca la pena.
Estaré intoxicado con quien merezca la pena.
Me limitaré a vivir.
A sentir cómo la vida fluye por mis venas.
Como si la sangre se hubiera convertido en fuego.
En una llama que se enciende rápido y se consume en un instante.
Tanto si estoy sentado tranquilamente en un bar
o liándome con ella a lo grande en algún sitio inesperado.



Mañana probablemente no consiga todas mis expectativas.

Mañana quizá incluso pueda, de algún modo, sentirme hundido.

Pero... ¿acaso no es magnífico sentir el fuego que te levanta, que te hace luchar?

Voy a volver a hacer todas esas cosas que una vez hice mal.

Una vez más.

E intentaré aprender.

Es la vida.

Es mañana.


quarta-feira, fevereiro 14, 2007

Dios en el fondo de un váter

Hay pocas pocas cosas en esta vida que tengan sentido. Ahora mismo estoy escuchando Medusa's Path de Prodigy y no me entra en la cabeza el sentido que esta música tiene. Pero me gusta. Y la cadencia matemática hace que no pares de menear el cuerpo mientras vas escribiendo.

Un familiar tuyo morirá próximamente, pero el mundo sigue girando. Mierda somos y en mierda nos convertiremos. Nada tiene ni pies ni cabeza. En cambio aquí seguimos... por la misma razón que podríamos no hacerlo. El único sentido de la vida es la vida misma, escoger un camino y recorrerlo. Todos eructamos, maldecimos y cagamos, la única diferencia es cómo lo hacemos. Unos se visten de colores y otros de negro, unos hablan y otros no, unos follan y otros se matan a pajas. Unos deciden leer esta mierda que voy restregando por el blog.

No os equivoquéis. No estoy filosófico. No estoy yendo a ningún sitio. Tan sólo escucho música mientras dejo que mis dedos fluyan por el teclado. Es bastante agradable saber mecanografía. El día de hoy también fue agradable, aunque ahora esté melancólico. En realidad creo que estoy demasiado tiempo melancólico. Quizá un cambio de aires no me venga mal después de todo. Lejos de aquí, lejos de vosotros, lejos de mí. El peso de uno mismo a veces se hace demasiado. Las cosas buenas, las malas, todas se juntan a tu alrededor. Por desgracia, a veces pienso que la mayoría se ponen sobre mí y no debajo o a los lados. Supongo que por ello serán malas. No soy una buena persona. Tengo suerte de tener amigos, a pesar de todo. Quizá ese sea el sentido de este post, de esta vida y de este mundo. Ser capaz de encontrar a Dios en el fondo de un váter.

terça-feira, fevereiro 13, 2007

The dark side of...



¡Muy buenos días camarada!....¿Hola?.... ¿Me escuchas?... Vaya, qué rápido te has olvidado de mí, es verdad que hace mucho tiempo que no mantenemos una conversación interesante, por lo que parece te van muy bien las cosas últimamente, aún así me parece increíble que no me recuerdes con la cantidad de momentos que hemos pasado juntos; todavía tengo grabado en mi memoria aquella vez que te convencí para que mintieses a quien sólo tú y yo sabemos, y aún así no me reconoces.... Pues haré que me recuerdes para que me tengas en cuenta a partir de ahora.

Hace años que nos conocemos, probablemente yo haya sido el primer "amigo" que has tenido. Comenzamos a llevarnos bien a raíz de aquel problemilla que tuvimos al tirarle del pelo a aquella niñita en preescolar... era guapa ¿verdad? Luego recuerdo que empezaste a hacerme más caso, a seguirme la corriente, sin pestañear ni pensar en las consecuencias, simplemente pensando en que sería divertido coger aquellos chicles de menta sin que se enterase el dueño de la tienda...

Cada vez que estás solo temes que yo aparezca, sabes perfectamente que mi presencia puede traerte problemas, consiguiendo que por fin engañes a tus padres para no tener que comer con tu familia. A lo largo de nuestra vida hemos hecho muchas cosas deplorables, casi siempre con poca repercusión y fácilmente remediables, pero deberías reconocer que en alguna ocasión nos hemos lucido, tal y como pasó cuando decidimos no volver a hablar con aquella chica por puro y simple orgullo... el orgullo, creo que es uno de los sentimientos más inútiles, y a la vez más placenteros para mí, que te he hecho sentir; esa sensación de falso placer que crees que te reconforta no es más que vanidad fruto de mis manipulaciones llevadas a cabo exclusivamente para ti. Sabes perfectamente que cada vez que lo sientes yo estoy detrás de él, y a nadie más le interesa, nadie más le importa si lo sientes o no, nadie comprende el orgullo ajeno ya que es una sensación puramente personal con la que te engañas... y todavía sigues sin reconocerme...

Siempre se ha atribuído una crueldad considerable a los niños, siendo un concepto totalmente erróneo y lejano a la realidad, ya que cuando todavía levantabas faldas no me comprendías, no sabías cuál era el significado de mis actos ni sus repercusiones, no te dabas cuenta de que era yo el que ponía en evidencia a tu hermano delante de tus padres, siendo así imposible entrar en el saco de la crueldad cuando no tenías ni idea de qué era: simple inocencia infantil en proceso de destrucción lenta a base de actos reprochables a la vista de los que te rodeaban... Pero hoy en día esa excusa ya no te vale mi fiel compañero, a estas alturas ya sabes diferenciar perfectamente el blanco del negro, aunque todavía dudas de si algo es gris o no... me parece increíble que no me recuerdes, aunque creo que ya estás cerca....

Cada vez que hablamos crees que me controlas, que dependo totalmente de ti, y los hechos demuestran lo contrario, sacando a la luz que mis intervenciones te hunden en la miseria tarde o temprano, llegando en algunas ocasiones a ser totalmente decisivo para ti, demostrando así que no eres más que un títere para mí. Debo reconocer que la mayoría de las veces me has parado los pies, y que las veces que no lo has hecho has conseguido salir del paso brillantemente con más o menos fortuna, pero mi mayor éxito viene de los pensamientos que nadie conoce de ti... La sociedad mantiene que la diferencia entre las personas las marcan sus actos, y no seré yo quien rebata dicha sentencia; pero quién conoce el contenido de las divagaciones que tienes cada día, cada vez que te duchas o estás a punto de dormirte encima de tus apuntes excepto tú? Nadie... esa es la respuesta que me darías no? Eso significa que continúas sin caer en la cuenta de quién soy...

A día de hoy se sabe que los actos de cada ser son consecuencia de ciertas decisiones internas, decisiones en las que intervienen múltiples factores como los sentimientos, la experiencia o los conocimientos; todo integrado en dos grandes grupos: pensamiento racional e irracional. Por regla general se tiende a actuar con lógica ya que es lo que el resto de la gente espera de ti, y sientes la necesidad de complacerlos y crees que eso te complacerá a ti, eso podría acercarse al pensamiento racional. Pero... ¿donde me situarías a mí? Veo que ya te has dado cuenta de quién soy, conozco perfectamente cada paso que vas a dar e incluso me permito la libertad de decidir por ti en alguna ocasión, cada idea espantosa y malévola que has tenido ha surgido gracias a mí, cada vez que meas fuera y no lo limpias te sientes indiferente porque soy yo el que te obliga a sentirte así, y esto es sólo una nimiedad comparado con la cantidad de cosas que hemos hecho y que si saliesen a la luz podrían acabar con tu reputación... ahora mismo me ves y sientes desprecio y miedo de ti mismo a la vez...

En soledad eres un ser despreciable y cruel gracias a mí; sin embargo, probablemente no lo sabrá nadie nunca gracias a que me combatirás para impedir que cometa actos en tu nombre que te llevarían a una soledad todavía más terrible, siguiendo así un círculo vicioso hasta acabar en el fondo de un pozo oscuro.

En esa oscuridad es donde yo vivo, siendo así tu lado oscuro, tu faceta más oculta, la cruz de tu moneda, esa voz que resuena en tu mente y te aconseja que hagas lo imposible por joder a quien yo te diga por el simple hecho de hacerte sentir un orgullo inerte; estaré junto a ti el resto de tus días, siempre esperando tu llamada para entrar en acción, la mayoría de las veces me evitarás, pero tarde o temprano harás lo que yo te dicte y te arrepentirás, serás todavía peor persona; ya he conseguido que me temas, pero mi ambición no tiene límites y deseo conseguir lo mismo de ti, que mi ambición se convierta en tuya y acabe contigo en soledad...

Ahora que ya me reconoces tendrás que aprender a convivir conmigo, probablemente me evitarás con más frecuencia e intentarás olvidarme... pero soy lo peor que hay en ti hasta que desaparezcas, y no existe ninguna buena intención por tu parte que lo vaya a cambiar, recuérdalo siempre...


P.D.: todo el mundo conoce los siete pecados, nadie recuerda las siete virtudes...

segunda-feira, fevereiro 12, 2007

Non podía faltar





Xa resta pouco para o Entroido, o encerro rematou e as forzas están coma nunca. Son estes nos que vivimos, días estraños.