¿Qué se ve no fondo das botellas?

Encántanme as noites como a pasada. Encántanme. Tres persoas, un lugar de reunión, e comezan a surxir as verbas. Frases que se encadean, tratando temas de todo tipo e sen tapuxos.
Aillados do que nos arrodea nese momento, do ambiente da Cova, do fume dos pitillos das mesas colindantes, da música, da raja do cú que se lle ve á paisana da mesa de enfrente, aillados de todo e aillados de nada ó mesmo tempo. Silencio apto pra falar. Silencio apto pra sentir. Silencio apto pra vivir.

Quedo as 22:15 no lugar habitual coa xente habitual pra descender ós infernos da Rúa Orzán, ó calor da nosa benquerida e famosa Cova Céltica. Aposentámonos e sírvennos o licor da gloria, o licor dos deuses (aínda penso que Zeus tería moito raio, pero non tiña un licor coma o da Cova). Somos tres. Urizen, Salmonero e este que vos escribe. Doutras latitudes chegan mensaxes cargados de vida. Bender marchou a conquistar outras terras hai exactamente 3 días.
Dende que anunciou que marchaba levo dándolle voltas ó meu coco, e onte comprobamos como se nota a falta dun amigo.
Bender é unha caixa de peculiaridades. É un diamante que aínda ninguén se atrevío a pulir. Ou que, millor dito, non se deixa pulir. Sexa como sexa, onte había unha silla vacía que levaba o seu nome. Pedro onte non servío pintas de Guinness. El tamén o botará en falta ó longo deste ano que para nós será interminable.

Fágome moitas preguntas. Respóndenme a moitas delas, o cal, como xa dixen onte, é pra agradecer. Despois dun verán sen pés nin cabeza o mínimo que se pode facer é un balance de danos, tanto colectivo como individual, e sacar conclusións. Preciso sentirme activo.

Sigo disfrutando da noite de onte. Tomo un sorbo do negro líquido e solto unhas verbas que facía xa tempo que quería soltar. Quén sabe se dentro dun ano non estaremos perdidos nos Ancares ou na Costa da Morte gravando unha curtametraxe. Polo menos, agora, a iniciativa sacou a relucir os parecidos razonables que ás veces atopo en min mesmo con Urizen. Pénsao.

O curso comeza o luns, hoxe marcho pra Corme celebrar o fin de ano, pero sen embargo sigo a pensar na noite de onte. Hoxe teño unha tímida resaca que se curou xa de todo coa ducha e o paseo ata o supermercado que me acabo de pegar antes de comezar a redactar este post. Mentres escribo, estoulle botando tamén unha ollada ós meus post pasados, vástagos xurdidos dende que un maldito día decidín poñer a disposición do mundo as miñas barrutadas mentais, que como podedes comprobar, non son poucas.
Son lento de reflexos, pero sei cando alguén está dicindo algo que me pode axudar. Onte escoitei moitas cousas que non se me van olvidar. Agardade. Quizais é eso. Tamén estou aprendendo a escoitar.

Que veñan máis, moitas máis, que o ritmo non decaia, que me poda seguir xuntando con vós canda fin de semana, sexamos poucos ou moitos, sodes vós, os que importan, os que nunca marchan, os de verdade. Noites na Cova, en Santiago, en Vigo ou onde queira que sexa. Tanto ten.
Hoxe é un día especial. O que diga que nunha noite non se pode aprender nada minte. Onte aprendín moitas cousas, propuxen outras. Encántanme as noites como a de onte. Alí estabamos nós, impasibles ante o que nos arrodeaba pero falando con sensatez entre nós. Gustoume.

Non sei se este era o post que esperábades. Non sei se vos gustou ou non. En certa forma tería que darme igual posto que o escribo así porque así o sinto.
Lembro unha pintada que hai no baño da Repichoca que dicía "queremos vivir e deixar de ensaiar a morte". Eu, dende onte pola noite, quero vivir e deixar de investigar o que se ve no fondo das botellas.

Grazas ós dous.