16 de Xullo sen Carme

Fotografía de Ramón Tudela cedida a Corme.net

No medio dunha dor insufrible de estómago con devolución ó exterior de alimentos en forma dunha pasta espesa aínda son quen de sacar algo desta cachola que anda un pouco "apalancada" nestas últimas semanas.

Cabreado co mundo e comigo mesmo, estupefacto ante o que sucede diante do meu fuciño, asqueado dunha forma de vida que cada día que pasa odio máis, e agardando rematar o ciclo e lograr unha oportunidade de traballar no que a min me guste e que eso me permita poñer terra de por medio e afincarme nalgún lugar onde o tempo non me pase tan rápido como aquí, onde non me canse de vivir. Penso que todo eso reflicte o meu caos interior.
Ás veces penso que teño moi preto a solución, pero nembargantes, segue a estar moi lonxe. Quizais aínda estén por chegar conversas con certa persoa que aínda que el non o queira parecer, é mortal coma os demais, e que me pode explicar o por qué desa liberación cada vez que volta a Madrid. E digo esto porque esa liberación vai chegando a hora de que me toque a min.

A pesar de todo iso vou intentar que o de hoxe quede o mellor posible, e que o fin xustifique os medios, que aínda que se diga que non, sempre o fai.

Onte, 16 de Xullo, debería estar celebrando en Corme a festividade da Virxe do Carme. Pero non. Non poido ser. O mundo laboral é o que ten. Ou mellor dito... o que non ten. Non ten respeto. Nin tan sequera cando se trata dunha patroa, da patroa dos mariñeiros. Pois ben, aínda traballando no Porto da Coruña, no que por certo non había nin dios, tiven que ir desempeñar a actividade laboral na que me vexo sumerxido de luns a venres.
Mentres tanto, noutro punto da Galiza, a tan só 60 quilómetros de min, toda a miña tropa retirábase a descansar despois dunha longa noite de víspera do Carme. Eran as 7:24 da mañá. Levaba eses exactos 24 minutos traballando e me chegou unha mensaxe do meu curmán Pablo. El deitábase e eu aínda estaba espertando. Unha rabia interna saiu de min para propagarse a través de toda a fábrica. Odio este puto mundo.

Sen embargo, tamén era hora de lembrarse dun persoaxe peculiar que estaba de cumpreanos. Un ano antes, estaba subido no máis alto dun escenario con toda a Praza da Ribeira cantándolle o "Cumpreanos feliz". A súa faciana reflectía ledicia (tamén afectada pola inxesta masiva de productos alcólicos). Momento que de seguro non esquecerá de forma sinxela.
Hoxe xa terá os 23. Non sei como se sentirá. Supoño que seguirá coa súa perpétua tranquilidade, relaxación que ás veces se torna en pasividade.
Con ese sorriso socarrón que lle sae en determinadas ocasións, con ese "tranquilo tío" que sempre solta no momento preciso, con esas clásicas gafas de sol, co seu acento coruño-vigués que vai perfeccionando dende hai 4 anos, coa súa cultura verde, co seu "Moises a tu lado hacía relojes de sol", co seu Madrid anclado no corazón, coa seu silencio cando non ten nada que dicir, pois non regala palabras...
Por sorte pra min e desgracia pra moita moita xente no mundo, tiven a ocasión de coñecelo. Nunca marchou, sempre estivo aí, cando o precisaba, cando a calor dun bar non me chega e teño que compartila con alguén, cando os soños se tornaron pesadelos, cando o mundo se me queda demasiado grande e cando ós dous nos queda demasiado pequeno, cando se necesita unha persoa pra falar máis que un hombro pra chorar, cando o ceo se tinguiu de nubes e escaseaban os claros....

Moitos momentos recollidos nun saco de lembranzas, moitas noites compartidas, moitos licores man a man, moitas risas, moitos reloxos de sol, moitas discusións Dépor-Madrid, e sobre todo...

MOITAS FELICIDADES COMPANHEIRO