E Moisés facendo reloxos de sol...

Cuestións máis que persoais fan que ultimamente non teña eu moitas gañas de saír a ningures, pero tampouco me podo atrapar entre estas 4 paredes que me rodean agora mesmo e que conforman esta miña habitación.

Despois dun venres de pasotismo total, e dun sábado agobiado por un put* historiograma, un mensaxe de Bender fixo que cambiara parcialmente a miña visión sobre o que, en principio, parecía un fin de semana aburrido, asqueado e, o que é máis preocupante, solitario.

Sentíame extraño na parada do bus, agardando a que o número 11 me levara ata as inmediacións do Parlamento. Miraba a un e outro lado da Ronda de Outeiro e nin tan sequera había coches. Percorría a estrada un silencio sepulcral, tan só alterado pola televisión dun bar parcialmente cheo, e no que os ollos dos clientes enfocaban á pantalla na que se xogaba un partido de fútbol.

Para continuar, o bus viña con tan só unha persoa, e que se baixou na parada seguinte. ¿Podo estar máis solo? Aínda por enriba deixara o iPod (esa cousiña que dende hai un tempo me acompaña a todos lados) na casa, e non tiña forma de aillarme da soedade daquel bus. Pra agrandalo aínda un pouquiño máis a chuvia asomaba a faciana no ceo escuro e máis que nubrado que tiña enriba da miña cabeza. O panorama era peor do que en principio cheguei a pensar. ¿Por qué non quedaría na casa?

Entrei pola porta da Cova e me saudou Alex, persoa digna de admiración dende o momento que sempre ten un sorriso no seu rostro. Achegueime á mesa que, por norma, debería estar reservada por sempre para os membros deste distinguido e cultural Comando Turko.
Nela estaba aposentada Miss Almóndega (dende o cariño eh!), que non sei como fai pero sempre chega con media hora de antelación. Tanto quere a súa terriña de Vilaboa que marcha á mínima que llo propoñen, jeje (repito, dende o cariño Albiña).

Era unha desas veces nas que sinto que preciso tomar unha Estrella, e sen que me dera tempo a pensalo, o servicial Alex xa ma tiña posta enriba da mesa. Fíxenlle a Alba un breve e rápido resumo do que fora a miña viaxe a terras hostís do sur (nas que por certo hai paiasos con forza). Comentamos así por enriba o do famoso historiograma, e neso chegaron Bender e Urizen, e adicámoslle 5 minutos, tan só 5, a falar do put* traballo do carallo.

Comecei a sentirme algo mellor, e en breve contábamos na mesa cun habitante inesperado, pero que xa estivéramos tentados a invitalo noutras ocasións: o viño Ribeiro. Bender non cambiou á súa costume e seguiu dándolle ganancia a Guinness, mentres que nós decidimos tirar pola nosa terra.

Da man do señor Ribeiro chegaron unha multitude de conversas distintas pero que íamos enlazando unha detrás de outra coma se dunha nova traxicomedia se tratase. Os dedos máxicos de Bender, os reloxos de area de Moisés que quedan á altura do betún ó meu lado (graciñas polo piropo, artista), as patas ata o cóbado que mete Manolo Rial, e a chamada de Badaladas, que cumpría anos en Monforte. Non creo que lea esto, pero hei de dicir que cada día descubro algo novo nese paisano que coñecín cando comecei o curso, e que podo asegurar que sería un digno membro do noso querido Comando.

Á nosa cita tampouco faltou a nosa dama de honra. Miss Mary estivo presente dende o comezo da pseudo-verbena que montamos onte. Faltaban dúas persoas importantes, pero penso que cada día que avanza vemos que con tal de que haxa un de nós para sentirse apoiado temos moito gañado.

Lembrámonos dese instrumento acolchado que pon o noso amigo Salmonero debaixo do seu traseiro pra erguerse un pouco máis da silla, non porque lle doia nada. Bender e Alex non quixeron confesar se a leite desnatada lles gusta máis axitada ou mezclada, así que quedamos coa intriga.

Despois da sesión parlamentaria, houbo un pouco de pintura no Lautrec e nos demos de baixa por diversión no Cazuza. A partir de aí... cada un a tostalo á súa casa.

Post aburrido, con pouco contido, pero que tiña a obriga de escribir. Tiña a obriga conmigo mesmo porque nesas veces nas que parece que esta vida non vale nada, nas que pensas que calquera pasado foi mellor, nas que te cagas en todo máis do normal, nas que te plantexas qué carallo pintas sobre este mundo que cada día é peor, nas que te lembras de todos eses fillos de put* que circulan sobre a Terra e que merecerían ir pro outro barrio antes que calquera dos que o teñen ben preto e, sobre todo, nas que te chegas a sentir solo.... é unha auténtica marabilla e un verdadeiro bálsamo ver como cun só mensaxe ó móbil pode mudar unha noite que de principio ía ser de almofada mollada de bágoas.

MOITO OBRIGADO, COMPANHEIROS!!!



P.D.: Jorge, xa sei que non estás na foto, pero é que aínda non controlo de Photoshop. Aínda así, contas como os demais, non o dubides.