terça-feira, janeiro 01, 2008

A China...A Casa....¡¡¡A Valor!!!


Resumen Resumido que son as 18:35 do día de ano novo e a unidade de Red Bull con tequila non me da para máis:

Traxe, garabata e patillazo involuntario antes de saír. Zeltia contándoche que a súa nai a comparou cunha bruxa antes de saír da casa, ver a cara de Berto flipeiting co Assasin's Creed.

Chegar á cova, aprender que Bender ten un sentido da moda e da elengancia profundamente intemporal: "-A mí me sale siempre todo como el OGT pero lo apaño de cojones-", o primeiro Red Bull da miña vida... e con tequila, auga, conversas Luísticas sobre Amy Winehouse e demáis, a muller de vermello e un de Guitiriz ¡¡¡Extra, Extra!!!, auga, Un peixe e un gusaniño os dous Mar Adentro e sobor dun "barquito de cáscara de nuez" cantan mellor que ninguén, auga, descubrirme menos Pepiño Grilo e máis "Most wanted older Brother", amosar o pouco fotohixiénico que son, descubrir tatuaxes á xente, auga, asistirmos a un amago de ostión por parte de Bender e sufrir o conseguinte chiste pola miña parte, un sirtaki, auga, ver a Fenicia ao borde do combo de 125 hits con Fatality incluido contra un anán!!!!!! Hai que fumar, vamos, hai que fumar!!!, auga, uns que se quedan outros que marchan, o Parlamento feito un cristo, Shoe to the mouth, facer unha visita a Mrs. Liddell antes de coller valor para ir a valor, facer un saio coa dieta por un día, buses, carreiras, bicos efusivos...

...a fín non sei cantas porras e 5 chocolates pero só unha tradición... que desexaría ter o pracer de manter por toda a vida, e xa non hai auga...Bo aninovo.

sexta-feira, dezembro 21, 2007

Viaje con nosotros...

Hagamos un viaje... en tren... los que puedan llegar a sufrir mareos que se sienten enfrente, procurando siempre que te toque ventana y, a ser posible, lo más ancha posible para poderte "colocar" mejor con la cantidad de verde que va a entrar por tus ojos; no olvidéis dejar un sitio libre a vuestro lado, es indispensable para dejar vuestra cazadora... Procurad pasar lo más desapercibido posible, que nadie os mire, que nadie os toque, que nadie os sienta... falta un minuto para que empiece vuestro último trayecto, todos los pasajeros en sus puestos, colocas tus auriculares y... ya eres completamente invisible.

Arrancamos...

Aquí comienza una nueva vida para vosotros, no los conoces, no te conocen... Una pareja sentada en la ventana opuesta se dedica a darse arrumacos, hablarse entre cuchicheos; de vez en cuando te echan una ojeada que te atraviesa, sospechas que hablan de ti pero nunca lo sabrás, crees que los conoces... Delante de ellos se sienta otra pareja, esta vez son dos hombres que, bajo tu punto de vista, son colegas de toda la vida; cada uno con su respectivo portátil compitiendo por la mejor música, la mejor serie, la mejor actriz porno... esta historia te suena , pero tampoco los conoces... Desplazas tu mirada dos asientos más y te encuentras con la mujer de tu vida, entras en un túnel que sólo tiene luz para ella, tranquila y melancólica observando su propio reflejo en una ventana que sólamente le devuelve oscuridad; sientes la necesidad irrefrenable de ser el hombro en el que quiere apoyarse para el resto de su vida, te imaginas sentado a su lado compartiendo maleta como la anterior pareja de empalagosidad pero, amigo mío, el túnel llega a su fin, igual que la realidad de un sueño que has dejado escapar; te conocía, pero ahora eres invisible... Otra mujer sentada al fondo, cerca de la cabina del maquinista, te observa fijamente; tu ropa se deshace, sientes frío, ves las llamas en sus ojos mientras a tu alrededor todo se detiene como una fotografía en tres dimensiones, está en tu mente, sabe todos tus secretos, tienes miedo, mucho miedo...pero ya se ha olvidado de ti. Parpadeas y vuelves a la realidad de un tren en marcha al borde de un mar lleno de recuerdos, pero ninguno es tuyo.

El final del trayecto está cerca, ¿hueles eso? es tu nueva vida, quizás haya alguien esperando por ti en el andén. El vagón se aproxima a la estación lentamente, durante el viaje has visto imágenes inconexas a través de la ventana, todas te son familiares, ninguna la recuerdas... Todos de pie en el pasillo esperando el frenazo del vagón, un abuelete que estaba sentado en la ventana opuesta a la tuya te sonríe con la marca de la sabiduría y el arrepentimiento en la cara, educadamente permites su paso pero... esos ojos... tan familiares...

Con un pie ya en suelo firme te cruzas con el revisor, miradas enfrentadas, palabras sin pronunciar... ¿y su equipaje caballero? ¿no tiene maletas?... Acabas de caer en la cuenta de que no tienes memoria, no te conocen, no te conoces... has dejado tu mochila repleta de recuerdos a la salida de tu antigua vida...

Mientras, el revisor está deseando que vuelvas a por ella, nadie debería viajar sin equipaje...

¿Arrancamos....?

quinta-feira, novembro 22, 2007

Bill Gates tiene papada...





...e este ultimo co que me escarallo particularmente...


...as comparacións son...por iso unha mostra máis de que vivimos nun país de inframentais...

quinta-feira, novembro 15, 2007

It's time to get nasty


Bueno bueno mis queridos repollos, aquí os planteo un auténtico reto que seguramente algunos ya conoceréis (a día de hoy ya es mundialmente famoso) por lo desagradables que sois. Tenéis que cumplirlo o el coco vendrá y os roerá los huevos de tres yemas. Consiste en cinco sencillos pasos, pero no debéis hacer nada ni clicar en nada hasta que hayáis leído el post entero. ¿De acuerdo? Ahí vamos.

  1. Poner una videocámara, webcam, móvil con vídeo, whatever, delante de vuestros respectivos jetos.
  2. Ponerla a grabar y que se os vea bien la cara.
  3. Entrar en esta maravillosa web
  4. Disfrutar :) .
  5. Compartir los vídeos.

En breves intentaré actualizar la entrada con la reacción de mis compañeros de piso. No tiene precio os lo aseguro.

Por cierto, no os preocupéis, la próxima entrada será más relevante y menos... bueno, insertad adjetivo.

P.D.: Si lo hacéis con vuestros amigos delante (o todos juntos o unos encima de otros) mejor que mejor :) .

quarta-feira, outubro 17, 2007

Control vs. Caos

200 veces al día se me ocurren cosas nuevas para hacer, 199 las finalizo con un "ya lo haré mañana"...

En ocasiones me siento como un dictador de mi tiempo, exceptuando el hecho de que nunca he inaugurado un pantano; pero, sin embargo, sí que tengo la costumbre de hacer lo mínimamente necesario, que todo siga su curso natural hasta que aparezca "una piedra en el camino... que me enseñó que mi destino..." era cambiar la piedra de sitio para que yo pudiese continuar. Cierto es que no consiste sólamente en cambiarla de lugar, en ocasiones es necesario destruirla, vapulearla, pulverizarla, incluso darle un buen puntapié (punta-tacón o puntodegiro)... También es muy recurrente lo de llamar a alguien para que te ayude a moverla, pero cuando entra en juego alguien más que no sea yo mismo y mis circunstancias... pierdo el control, y ya sabemos el gustirrinín que tenemos los "dictadores" por el control...

No estoy hablando de chubasqueros fálicos mis gorrinos... hablo del gran poder que disponemos y no aprendemos a utilizar hasta que un cañón de 15 centímetros nos separa de la bala que nos lo podría quitar para siempre. Es sencillo mantener la calma cuando no hay tempestad; pero, amigo mío, antes o después, siempre llega el caos...

Mmmm el caos... mi amante favorito... (metafóricamente hablando por supuesto, no se me vaya a alterar el personal...). Podría pasarme horas y horas diseccionando maripositas japonesas o viendo partes meteorológicos americanos, es muy complicado encontrar la magia en una gota de agua que podría desbordar nuestros sueños, sobre todo cuando esa gota puede calarte hasta los huesos... Quizás sea esa la razón de mi comportamiento tan reservado, quizás tema cambiar mi mundo al chasquear los dedos, quizás la contradicción del control y el caos en mi cabeza me lleve por grutas demasiado oscuras... pero tranquilos, siempre llevo un mechero conmigo. No existe ni gurú ni guía, ni líder moral ni espiritual... sólo veré mi silueta dibujada al final del túnel... caos... control... qué más da...

Me pregunto si algún día seré capaz de controlar esta masa caótica sumida en la desazón, o tal vez provocar el caos entre esta masa hendida por las garras del control... Felicito a todos aquellos que ya tienen la respuesta.

En cuanto a mí... ya lo haré mañana...

terça-feira, outubro 16, 2007

Cando algo cheira...

Xa non é que non se teña sentido do humor... penso que ninguén se pode erixir no endeusamento do galician-pop máis cutre, achegarse a canto politiqueo hai, e aínda por riba escribir tan mal...

Aduaneiros é e será pese a quen lle pese a mostra máis importante do humor galego, da autoparodia que nos legou Cunqueiro e que xente coma ti envilece, e que tan de moda se puxo nas miles e miles de camisolas que xa comezan tamén a cheirar (Seguro que tes algunha no caixón ¿¿non sí??), incluso a miña. Nunca fun abandeirado de nada pero dende aquí simplemente quero amosar o meu profundo noxo ante a falsa intelectualidade que mora nesta terra.

Dende hoxe penso arrincar os ollos a calquera que ouse sintonizar na miña presenza o programiña no que tan humildemente colaboras nesa telegaita nosa que hoxe vexo ; por imposíbel que pareza; peor que co PP.

Vieiros
Chuza

segunda-feira, outubro 01, 2007

Xa está aqui


Eiquí vos presento o agasallo que o noso camareiro preferido me trouxo de Turquia. En breve ondeando no C.S. O'Baixo

Graciñas (e vai poñendo un licor café)

quarta-feira, setembro 26, 2007

sexta-feira, setembro 21, 2007

¿Qué se ve no fondo das botellas?


Encántanme as noites como a pasada. Encántanme. Tres persoas, un lugar de reunión, e comezan a surxir as verbas. Frases que se encadean, tratando temas de todo tipo e sen tapuxos.
Aillados do que nos arrodea nese momento, do ambiente da Cova, do fume dos pitillos das mesas colindantes, da música, da raja do cú que se lle ve á paisana da mesa de enfrente, aillados de todo e aillados de nada ó mesmo tempo. Silencio apto pra falar. Silencio apto pra sentir. Silencio apto pra vivir.

Quedo as 22:15 no lugar habitual coa xente habitual pra descender ós infernos da Rúa Orzán, ó calor da nosa benquerida e famosa Cova Céltica. Aposentámonos e sírvennos o licor da gloria, o licor dos deuses (aínda penso que Zeus tería moito raio, pero non tiña un licor coma o da Cova). Somos tres. Urizen, Salmonero e este que vos escribe. Doutras latitudes chegan mensaxes cargados de vida. Bender marchou a conquistar outras terras hai exactamente 3 días.
Dende que anunciou que marchaba levo dándolle voltas ó meu coco, e onte comprobamos como se nota a falta dun amigo.
Bender é unha caixa de peculiaridades. É un diamante que aínda ninguén se atrevío a pulir. Ou que, millor dito, non se deixa pulir. Sexa como sexa, onte había unha silla vacía que levaba o seu nome. Pedro onte non servío pintas de Guinness. El tamén o botará en falta ó longo deste ano que para nós será interminable.

Fágome moitas preguntas. Respóndenme a moitas delas, o cal, como xa dixen onte, é pra agradecer. Despois dun verán sen pés nin cabeza o mínimo que se pode facer é un balance de danos, tanto colectivo como individual, e sacar conclusións. Preciso sentirme activo.

Sigo disfrutando da noite de onte. Tomo un sorbo do negro líquido e solto unhas verbas que facía xa tempo que quería soltar. Quén sabe se dentro dun ano non estaremos perdidos nos Ancares ou na Costa da Morte gravando unha curtametraxe. Polo menos, agora, a iniciativa sacou a relucir os parecidos razonables que ás veces atopo en min mesmo con Urizen. Pénsao.

O curso comeza o luns, hoxe marcho pra Corme celebrar o fin de ano, pero sen embargo sigo a pensar na noite de onte. Hoxe teño unha tímida resaca que se curou xa de todo coa ducha e o paseo ata o supermercado que me acabo de pegar antes de comezar a redactar este post. Mentres escribo, estoulle botando tamén unha ollada ós meus post pasados, vástagos xurdidos dende que un maldito día decidín poñer a disposición do mundo as miñas barrutadas mentais, que como podedes comprobar, non son poucas.
Son lento de reflexos, pero sei cando alguén está dicindo algo que me pode axudar. Onte escoitei moitas cousas que non se me van olvidar. Agardade. Quizais é eso. Tamén estou aprendendo a escoitar.

Que veñan máis, moitas máis, que o ritmo non decaia, que me poda seguir xuntando con vós canda fin de semana, sexamos poucos ou moitos, sodes vós, os que importan, os que nunca marchan, os de verdade. Noites na Cova, en Santiago, en Vigo ou onde queira que sexa. Tanto ten.
Hoxe é un día especial. O que diga que nunha noite non se pode aprender nada minte. Onte aprendín moitas cousas, propuxen outras. Encántanme as noites como a de onte. Alí estabamos nós, impasibles ante o que nos arrodeaba pero falando con sensatez entre nós. Gustoume.

Non sei se este era o post que esperábades. Non sei se vos gustou ou non. En certa forma tería que darme igual posto que o escribo así porque así o sinto.
Lembro unha pintada que hai no baño da Repichoca que dicía "queremos vivir e deixar de ensaiar a morte". Eu, dende onte pola noite, quero vivir e deixar de investigar o que se ve no fondo das botellas.

Grazas ós dous.

Dime qué comes e direiche de qué vitamina careces


Cando o teu día pode resumirse nunha frase da túa xefa a última hora do tipo "Alba, quédate abierta, que aún queda un señor", daste conta: aquí algo vai do revés.

Despois dun ano de puro desgaste físico e anímico, horas e horas de buses, grandes esforzos con semellantes fracasos como resultado, os cartos da túa última beca invertidos nun carné que non sirve de nada, traballo en balde, estudio inútil, contactos, contabilidade, axencias, hiperactividade como tapadeira da realidade, despois de por fin chorar outra vez, de desgustos e desilusións que nunca chegaría a esperar, impotencia ante situacións para mín inimaxinables e inexplicables... agora estou cansa, agora teño sono.

Agora doume conta de que xa non río coma antes.

Botando agora a vista atrás reordenaría as miñas prioridades, planificaría mellor o meu tempo e recolocaría a miña axenda. Pero tamén agora son consciente de que o resultado sería o mesmo. Este ano aprendeume que moitas das circunstancias da túa vida non dependen nunca nin do teu esforzo, nin da túa vontade, nin dos teus méritos, nin do tamaño da túa axenda. Pois se o tempo é unha liña, non pode haber "montaditos".
¿E qué vas facer?¿perder toda esperanza?. Non son pedra que deba levar o río. Teño pernas, xa vou eu sola.

Déixame ir colocando o que vou recibindo, con calma, xa non teño présa. Calidade, non cantidade. Nunha bolsa caben máis cousas se van ordeadas.


Ano de esforzos. Multicentrum. Teño dous premios.

segunda-feira, agosto 27, 2007

Voy paseando por la calle...


Voy paseando por la calle... un semáforo... me paro al borde de la acera... Pienso en qué voy a beber hoy... complicada tricotomía... Aún así, hoy tiene pinta de ser una noche más, quizás resumida en una o dos frases escritas rápidamente en una libretita un poco hortera... No viene ningún coche... voy a cruzar... Decidido: zumo de malta para empezar...

Justo en ese instante una gallina blanca deja su marca en el asfalto, a un metro de mi pie derecho, restos de un corte de digestión de marisco en mal estado... he vuelto a nacer... Suspirando, y dando gracias a J. Palomo, mi mente entra en estado de alerta máxima al escuchar los gritos desgarradores de unas ruedas sufriendo en el asfalto, obligando a mi cuerpo a un salto instintivo que me haga volver a la acera mientras observo cómo el coche desaparece, con una bocina como banda sonora, al final de la calle. He visto cómo el tiempo se ralentizaba a mi alrededor, cómo mi cerebro no se molestaba en procesar los colores simplemente para aumentar la capacidad de absorción de información que me rodea, cómo desglosaba al momento una acción de pocos segundos en miles de fotogramas reproducidos uno a uno, lentamente, como si una hormiga viese pasar un enorme pie por encima de su cabeza, la adrenalina me drogaba, mi corazón se aceleraba...

Despierto sentado a una mesa rodeado de gente que observa mi cara desencajada, pegado a una copa, sin una gota de sudor, sin una palabra que decir, esta vez no es porque no tenga nada que comentar, simplemente no encuentro las palabras... Debería invadirme una sensación de alivio inmensa, como la que se siente al escapar del peligro inminente; nada más lejos de la realidad... Decepción es lo que siento, una enorme decepción difícilmente superable, no hago más que intentar aclararlo dentro de mi cabeza y no lo consigo... Eres un desconocido para la gente, te interrogan con la mirada, buscan el por qué, has podido pedirles auxilio en ese instante de tiempo detenido, sin embargo has recurrido a tu instinto, el cual te ha hecho dar un paso atrás en tu vida...

Puede que durante el resto de mi vida me pregunte si he hecho lo correcto, si realmente creo en el arrepentimiento, si ese paso atrás supone un punto de inflexión más importante de lo que creía, si la gente volverá a reir y a llorar conmigo, si algún día sabré cuánto son 400 dracmas, si existe vida después de la muerte o si simplemente es una oportunidad única de no seguir vivo, si los ángeles tienen sexo o sencillamente sólo les gusta mirar... Quizás sea demasiado tarde cuando ya tenga todas las respuestas y me daré cuenta de que todo ha sido una farsa, he querido invertir la pirámide de la felicidad y se ha desplomado entre mis manos...

Ahora sólo dispongo de una baraja con la que hacer castillos más resistentes, pero esta vez... quitaré las espadas.

Fin de la ambigüedad.

-Salmonero-

sábado, julho 28, 2007

Festival de Pardiñas

Ei xente este finde é o Festival de Pardiñas en Guitiriz, se vos apetece vide emborracharvos un pouco, pero só un pouco, se iso dádesme un toque antes e xa quedamos pa darlle beneficios a estrella jalisia.

terça-feira, julho 17, 2007

16 de Xullo sen Carme

Fotografía de Ramón Tudela cedida a Corme.net


No medio dunha dor insufrible de estómago con devolución ó exterior de alimentos en forma dunha pasta espesa aínda son quen de sacar algo desta cachola que anda un pouco "apalancada" nestas últimas semanas.

Cabreado co mundo e comigo mesmo, estupefacto ante o que sucede diante do meu fuciño, asqueado dunha forma de vida que cada día que pasa odio máis, e agardando rematar o ciclo e lograr unha oportunidade de traballar no que a min me guste e que eso me permita poñer terra de por medio e afincarme nalgún lugar onde o tempo non me pase tan rápido como aquí, onde non me canse de vivir. Penso que todo eso reflicte o meu caos interior.
Ás veces penso que teño moi preto a solución, pero nembargantes, segue a estar moi lonxe. Quizais aínda estén por chegar conversas con certa persoa que aínda que el non o queira parecer, é mortal coma os demais, e que me pode explicar o por qué desa liberación cada vez que volta a Madrid. E digo esto porque esa liberación vai chegando a hora de que me toque a min.

A pesar de todo iso vou intentar que o de hoxe quede o mellor posible, e que o fin xustifique os medios, que aínda que se diga que non, sempre o fai.

Onte, 16 de Xullo, debería estar celebrando en Corme a festividade da Virxe do Carme. Pero non. Non poido ser. O mundo laboral é o que ten. Ou mellor dito... o que non ten. Non ten respeto. Nin tan sequera cando se trata dunha patroa, da patroa dos mariñeiros. Pois ben, aínda traballando no Porto da Coruña, no que por certo non había nin dios, tiven que ir desempeñar a actividade laboral na que me vexo sumerxido de luns a venres.
Mentres tanto, noutro punto da Galiza, a tan só 60 quilómetros de min, toda a miña tropa retirábase a descansar despois dunha longa noite de víspera do Carme. Eran as 7:24 da mañá. Levaba eses exactos 24 minutos traballando e me chegou unha mensaxe do meu curmán Pablo. El deitábase e eu aínda estaba espertando. Unha rabia interna saiu de min para propagarse a través de toda a fábrica. Odio este puto mundo.

Sen embargo, tamén era hora de lembrarse dun persoaxe peculiar que estaba de cumpreanos. Un ano antes, estaba subido no máis alto dun escenario con toda a Praza da Ribeira cantándolle o "Cumpreanos feliz". A súa faciana reflectía ledicia (tamén afectada pola inxesta masiva de productos alcólicos). Momento que de seguro non esquecerá de forma sinxela.
Hoxe xa terá os 23. Non sei como se sentirá. Supoño que seguirá coa súa perpétua tranquilidade, relaxación que ás veces se torna en pasividade.
Con ese sorriso socarrón que lle sae en determinadas ocasións, con ese "tranquilo tío" que sempre solta no momento preciso, con esas clásicas gafas de sol, co seu acento coruño-vigués que vai perfeccionando dende hai 4 anos, coa súa cultura verde, co seu "Moises a tu lado hacía relojes de sol", co seu Madrid anclado no corazón, coa seu silencio cando non ten nada que dicir, pois non regala palabras...
Por sorte pra min e desgracia pra moita moita xente no mundo, tiven a ocasión de coñecelo. Nunca marchou, sempre estivo aí, cando o precisaba, cando a calor dun bar non me chega e teño que compartila con alguén, cando os soños se tornaron pesadelos, cando o mundo se me queda demasiado grande e cando ós dous nos queda demasiado pequeno, cando se necesita unha persoa pra falar máis que un hombro pra chorar, cando o ceo se tinguiu de nubes e escaseaban os claros....

Moitos momentos recollidos nun saco de lembranzas, moitas noites compartidas, moitos licores man a man, moitas risas, moitos reloxos de sol, moitas discusións Dépor-Madrid, e sobre todo...

MOITAS FELICIDADES COMPANHEIRO

sábado, junho 02, 2007

O disco da nosa vida


Nunha conversa onte a noite entre Urizen, Bender e servidor, decidimos poñer hoxe aquí unha lista de 12 cancións, que decido por autoridade que se amplie a 15, que nos representen, gusten, levaríamos a unha illa deserta... ¡o que queirades!

Pois ben, pra comezar poño aquí a miña. Despois ide editando o post pra engadir as vosas.

A tostalo!




ALFREDINHO'S PLAYLIST



1. Metallica - Nothing else matters

2. Rosendo - Agradecido

3. Platero y Tú - Rompe los cristales

4. Bob Marley - Exodus

5. Led Zeppelin - Stairway to heaven

6. Louis Armstrong - What a wonderful world

7. Queen - The show must go on

8. Guns 'n' Roses - Sweet child o'mine

9. The White Stripes - Seven Nation Army

10. Los Suaves - Si pudiera

11. Bunbury & Ivan Ferreiro - Lady Blue

12. Susana Seivane - Sabeliña

13. Loquillo y Trogloditas - Feo, fuerte y formal

14. Joaquín Sabina - Tan joven y tan viejo

15. Barricada - En blanco y negro


E aquí está para baixalo



----------------------------------------------------------------------------------
Comezo dicindo que e unha trampulla isto das 15, con 12 tes un numero par e asi podes dividir simetricamente o disco, pero bueno, tamen caben mais. Veleiqui deixo a miña, son todas as que estan mais non estan todas as que son pero cada unha delas salvoume a vida cando menos unha vez.

Penso que as ordenei segundo o momento propio do dia de escoitalas Amencer-Crepusculo.

URIZEN'S PLAYLIST

1. Tool - Stinkfist

2. Rage Against The Machine - Bulls On Parade

3. Alice In Chains - Man In The Box

4. Coldplay - Shiver

5. Metallica - Fade To Black

6. The Alan Parsons Project - The Cask of Amontillado

7. Jeff Buckley - Grace

8. The Verve - The drugs don't work

9. The Cardigans - Erase/rewind

10. Björk - Unravel

11. Glen Gould - Sonata No.14 in C sharp minor, OP.27 No.2 "Moonlight", Adagio Sostenuto-Attaca

12. John Lee Hooker - This Land Is Nobody's Land

13. Leonard Cohen - Who by fire

14. Otis Reading - (Sittin' On) The Dock Of The Bay

15. Bunbury - Contradictorio

-Aqui o tedes para baixar-

----------------------------------------------------------------------------------


Efectivamente, parece un espejismo pero no lo es, últimamente Portugal me ha tenido un poco ocupado... pero aquí va mi lista. Como podréis comprobar la mayoría son canciones conocidas por todos y no las he puesto precisamente por gustar más o menos, simplemente porque me han quedado grabadas a fuego en momentos muy concretos de mi vida... haría un pando pero me voy a cortar, a quien le interese alguna que me la pida o la busque, aunque es muy probable que ya las tengáis... a disfrutarlo vuelta y vuelta.

SALMONERO'S PLAYLIST

1.- Mike Oldfield - She Moves Trough The Fair

2.- Mike Oldfield - Man In The Rain

3.- Héroes Del Silencio - La Chispa Adecuada

4.- Vangelis - Blade Runner Blues

5.- Steve Vai - Whispering A Prayer

6.- Bob Marley - No Woman No Cry

7.- Pink Floyd - Wish You Were Here

8.- The Police - So Lonely

9.- U2 - Sunday Bloody Sunday

10.- The Doors - Riders On The Storm

11.- Daft Punk - One More Time

12.
- Pearl Jam - Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town

13.- Buffalo Springfield - For What It's Worth

14.- The Future Sound Of London - Lifeforms Path 4

15.- Loreena McKennitt - Dante's Prayer
------------------------------------------------------------------------------
Tacháan!! A que non esperabades tal cousa a estas alturas? Normal, calqueira diría que non tedes outra cousa que facer...
En fin, que despois de gran número de rogos e preguntas e moito, moito tempo, chegou o día no que non teño outra cousa na que ocupar o meu tempo. Bravo Alba, bravo!!! Ía sendo hora...
En fin, que tocoume o turno de asustarvos coa miña lista de cancións sen conexión entre elas a non ser por teren sido momentos recentes da miña vida. Razón pola que as coloco en orde alfabética, coa súa debida excepción. Aló vai...!
FENICIA´S PLAYLIST
1. Bohemian Rhapsody. Queen
2. Abrázame. Iván Ferreiro
3. El recuerdo.El Barrio
4. El sitio de mi recreo. Antonio Vega
5. Go to the mirror!. The Who
6.Insurrección. Manolo García e Miguel Ríos
7. Menina. Marful
8. Mi coco. Piratas
9. No quieras más. Elefantes
10. Pájaros de barro. Manolo García
11. Tu gitana. Luar na lubre
12. Twist & Shout. The Beatles
13. Wish you were here. Pink Floyd
14. Xente. Berrogüetto
15. ´39. Queen
Acabo de caer na conta de que o fixen ó revés que os demáis, así que tedes a opción de ler dende a dereita se vos aburrides moito.

quarta-feira, maio 30, 2007

De festa en festa

Antes que nada dicir que me parece BASTANTE mal a falta de uso deste noso blog. Agardei ata hoxe (non sei moi ben por qué) pra que alguén fixera algún comentario sobre a noite da Ascensión en Santiago, aínda que só fora por dicir "que lleno estaba el Opencor, tío", pero nada, sodes impasibles, e penso que non costa nada poñer "paseino ben", "paseino mal", "bebín pouco", "bebín moito" ou "que ben se durme no sofá de Alba".

En fin... visto o panorama decidín aventurarme a poñer algo, que non sei o que sairá, posto que mañá teño exame e en lugar de estudiar estou escribindo aquí para o voso gozo e disfrute (ou todo o contrario).

En fin... ó que vou. Achégase o vrán e con el as festiñas por aquí e por aló. De momento, que eu saiba, temos o seguinte:


FESTIVAL DE ORTIGUEIRA: 5, 6, 7 e 8 de Xullo



FESTA DO PERCEBE DE CORME: 6, 7 e 8 de Xullo (aínda que o plato de marmitako preparado por miña nai sírvese só o día 7)



CARBALLEIRA DE ZAS: 4 de Agosto



FESTA DA DORNA (RIVEIRA): 24 de Xullo



FESTAS DO APÓSTOLO (SANTIAGO): 24 e 25 de Xullo



FESTA DO ALBARIÑO (CAMBADOS): Do 29 de Xullo ó 6 de Agosto



FESTAS DA PEREGRINA (PONTEVEDRA) (inclúe Peñas xD): A falta de confirmación oficial, son as dúas primeiras semanas de Agosto



FESTAS DE SAN ROQUE (CORME): 25, 26, 27 e 28 de Agosto




......E UN LONGUÍSIMO ETC.







E AGORA MOITA ATENCIÓN:


FESTA DO LICOR CAFÉ: Celébrase o 28 de Outubro na localidade ourensá de Leiro, no Concello de Berán, en plena comarca do Ribeiro, a 10 quilómetros de Ribadavia e do Carballiño.






Bueno, esto é así un resumo a granel dos platos digamos "fortes". Evidentemente non vou pasar o vrán de festa en festa (encantaríame, de feito soño con facelo algún día, pero polo de agora non podo). A ver o que se coce ó longo do vrán, pero xa vemos que citas non faltan.
Aparte teremos que ver a dispoñibilidade de cada un, que todos temos cousas que facer.

E como xa non me apetece escribir máis... ¡A TOSTALO!

sexta-feira, maio 18, 2007

A little bit of musiqueo

En breve teremos que facer unha crónica da noite do mércores (ti tamén Jorge), pero como agora ando ocupado cun fucking historiograma e mil cousas máis só vou subir algo de musiqueo interesante, aínda que Hugo non lle guste a "mezcla vasco-english".

A tostalo por aí señores!




segunda-feira, maio 14, 2007

Ascendidos e Campións

Despois do derradeiro viaxe que fixo un membro do C.T. (que casualmente fun eu... sen pancarta), unha nova aventura lle espera a este grupo de tolos.

Dende case tódalas partes de Galiza (esta vez si), e algún incluso dende o estranxeiro, poñeremos rumbo a Santiago con motivo das Festas da Ascensión. O mércores será un día grande, vai arder Compostela, e esta vez non pode haber excusas pra que ninguén falle a esta cita tan importante. Debemos deixar o pavillón ben alto, non somos uns calquera. ¡Somos o C.T., ostia!

Os convocados pra este partido son os seguintes:

Dende Vigo (Portugal): Salmonero

Dende Pontevedra: AliS

Dende Ferrol (con e aberto): Bender

Dende A Corunha: Urizen e Alfredinho

E dende a Pachamama, dous convidados de honra: Don Licorca e Miss Mary.

E en Santiago agardará por nós, coma sempre, a nosa anfitriona, Miss Lavigne a.k.a. Almóndega a.k.a. Philadelphia sister a.k.a. Fenicia.


Ogallá sexa unha desas noites pra lembrar, chea de risas, alcohol, comedia, verbeneo na Alameda, e tamén, por coincidencia de datas, podamos entoar todos xuntos aquelo de.....


Cuentan las lenguas antigüas
que un 14 de Octubre nació una ilusión,
su madre fue Sevilla y le prestó su nombre
y para defenderlo le dio una afición.


Ejemplo de Sevillanía,

familia roja y blanca del Sanchez Pizjuan,

mi corazón que late gritando ¡Sevilla!

llevándolo en volandas por siempre a ganar.



Y es por eso que hoy vengo a verte,

Sevillista seré hasta la muerte.

La Giralda presume orgullosa

de ver al Sevilla en el Sanchez Pizjuan.



Y Sevilla, Sevilla, Sevilla,

aquí estamos contigo Sevilla,

compartiendo la gloria en tu escudo,

orgullo del fútbol de nuestra ciudad.


Dicen que nunca se rinde,

y el arte de su fútbol no tiene rival,

más de cien años lleva mi equipo luchando

y abanderando el nombre de nuestra ciudad…


Ejemplo de Sevillanía,
familia roja y blanca del Sanchez Pizjuan,

mi corazón que late gritando ¡Sevilla!

llevándolo en volandas por siempre a ganar.



Y es por eso que hoy vengo a verte,

Sevillista seré hasta la muerte.

La Giralda presume orgullosa

de ver al Sevilla en el Sanchez Pizjuan.



Y Sevilla, Sevilla, Sevilla,

aquí estamos contigo Sevilla,

compartiendo la gloria en tu escudo,

orgullo del fútbol de nuestra ciudad.



O dito..... Santiago agarda por nós. A tostalo.






VAMOS MI SEVILLA, VAMOS CAMPEÓN

domingo, abril 29, 2007

E Moisés facendo reloxos de sol...


Cuestións máis que persoais fan que ultimamente non teña eu moitas gañas de saír a ningures, pero tampouco me podo atrapar entre estas 4 paredes que me rodean agora mesmo e que conforman esta miña habitación.

Despois dun venres de pasotismo total, e dun sábado agobiado por un put* historiograma, un mensaxe de Bender fixo que cambiara parcialmente a miña visión sobre o que, en principio, parecía un fin de semana aburrido, asqueado e, o que é máis preocupante, solitario.

Sentíame extraño na parada do bus, agardando a que o número 11 me levara ata as inmediacións do Parlamento. Miraba a un e outro lado da Ronda de Outeiro e nin tan sequera había coches. Percorría a estrada un silencio sepulcral, tan só alterado pola televisión dun bar parcialmente cheo, e no que os ollos dos clientes enfocaban á pantalla na que se xogaba un partido de fútbol.

Para continuar, o bus viña con tan só unha persoa, e que se baixou na parada seguinte. ¿Podo estar máis solo? Aínda por enriba deixara o iPod (esa cousiña que dende hai un tempo me acompaña a todos lados) na casa, e non tiña forma de aillarme da soedade daquel bus. Pra agrandalo aínda un pouquiño máis a chuvia asomaba a faciana no ceo escuro e máis que nubrado que tiña enriba da miña cabeza. O panorama era peor do que en principio cheguei a pensar. ¿Por qué non quedaría na casa?

Entrei pola porta da Cova e me saudou Alex, persoa digna de admiración dende o momento que sempre ten un sorriso no seu rostro. Achegueime á mesa que, por norma, debería estar reservada por sempre para os membros deste distinguido e cultural Comando Turko.
Nela estaba aposentada Miss Almóndega (dende o cariño eh!), que non sei como fai pero sempre chega con media hora de antelación. Tanto quere a súa terriña de Vilaboa que marcha á mínima que llo propoñen, jeje (repito, dende o cariño Albiña).

Era unha desas veces nas que sinto que preciso tomar unha Estrella, e sen que me dera tempo a pensalo, o servicial Alex xa ma tiña posta enriba da mesa. Fíxenlle a Alba un breve e rápido resumo do que fora a miña viaxe a terras hostís do sur (nas que por certo hai paiasos con forza). Comentamos así por enriba o do famoso historiograma, e neso chegaron Bender e Urizen, e adicámoslle 5 minutos, tan só 5, a falar do put* traballo do carallo.

Comecei a sentirme algo mellor, e en breve contábamos na mesa cun habitante inesperado, pero que xa estivéramos tentados a invitalo noutras ocasións: o viño Ribeiro. Bender non cambiou á súa costume e seguiu dándolle ganancia a Guinness, mentres que nós decidimos tirar pola nosa terra.

Da man do señor Ribeiro chegaron unha multitude de conversas distintas pero que íamos enlazando unha detrás de outra coma se dunha nova traxicomedia se tratase. Os dedos máxicos de Bender, os reloxos de area de Moisés que quedan á altura do betún ó meu lado (graciñas polo piropo, artista), as patas ata o cóbado que mete Manolo Rial, e a chamada de Badaladas, que cumpría anos en Monforte. Non creo que lea esto, pero hei de dicir que cada día descubro algo novo nese paisano que coñecín cando comecei o curso, e que podo asegurar que sería un digno membro do noso querido Comando.

Á nosa cita tampouco faltou a nosa dama de honra. Miss Mary estivo presente dende o comezo da pseudo-verbena que montamos onte. Faltaban dúas persoas importantes, pero penso que cada día que avanza vemos que con tal de que haxa un de nós para sentirse apoiado temos moito gañado.

Lembrámonos dese instrumento acolchado que pon o noso amigo Salmonero debaixo do seu traseiro pra erguerse un pouco máis da silla, non porque lle doia nada. Bender e Alex non quixeron confesar se a leite desnatada lles gusta máis axitada ou mezclada, así que quedamos coa intriga.

Despois da sesión parlamentaria, houbo un pouco de pintura no Lautrec e nos demos de baixa por diversión no Cazuza. A partir de aí... cada un a tostalo á súa casa.

Post aburrido, con pouco contido, pero que tiña a obriga de escribir. Tiña a obriga conmigo mesmo porque nesas veces nas que parece que esta vida non vale nada, nas que pensas que calquera pasado foi mellor, nas que te cagas en todo máis do normal, nas que te plantexas qué carallo pintas sobre este mundo que cada día é peor, nas que te lembras de todos eses fillos de put* que circulan sobre a Terra e que merecerían ir pro outro barrio antes que calquera dos que o teñen ben preto e, sobre todo, nas que te chegas a sentir solo.... é unha auténtica marabilla e un verdadeiro bálsamo ver como cun só mensaxe ó móbil pode mudar unha noite que de principio ía ser de almofada mollada de bágoas.

MOITO OBRIGADO, COMPANHEIROS!!!



P.D.: Jorge, xa sei que non estás na foto, pero é que aínda non controlo de Photoshop. Aínda así, contas como os demais, non o dubides.