domingo, abril 29, 2007

E Moisés facendo reloxos de sol...


Cuestións máis que persoais fan que ultimamente non teña eu moitas gañas de saír a ningures, pero tampouco me podo atrapar entre estas 4 paredes que me rodean agora mesmo e que conforman esta miña habitación.

Despois dun venres de pasotismo total, e dun sábado agobiado por un put* historiograma, un mensaxe de Bender fixo que cambiara parcialmente a miña visión sobre o que, en principio, parecía un fin de semana aburrido, asqueado e, o que é máis preocupante, solitario.

Sentíame extraño na parada do bus, agardando a que o número 11 me levara ata as inmediacións do Parlamento. Miraba a un e outro lado da Ronda de Outeiro e nin tan sequera había coches. Percorría a estrada un silencio sepulcral, tan só alterado pola televisión dun bar parcialmente cheo, e no que os ollos dos clientes enfocaban á pantalla na que se xogaba un partido de fútbol.

Para continuar, o bus viña con tan só unha persoa, e que se baixou na parada seguinte. ¿Podo estar máis solo? Aínda por enriba deixara o iPod (esa cousiña que dende hai un tempo me acompaña a todos lados) na casa, e non tiña forma de aillarme da soedade daquel bus. Pra agrandalo aínda un pouquiño máis a chuvia asomaba a faciana no ceo escuro e máis que nubrado que tiña enriba da miña cabeza. O panorama era peor do que en principio cheguei a pensar. ¿Por qué non quedaría na casa?

Entrei pola porta da Cova e me saudou Alex, persoa digna de admiración dende o momento que sempre ten un sorriso no seu rostro. Achegueime á mesa que, por norma, debería estar reservada por sempre para os membros deste distinguido e cultural Comando Turko.
Nela estaba aposentada Miss Almóndega (dende o cariño eh!), que non sei como fai pero sempre chega con media hora de antelación. Tanto quere a súa terriña de Vilaboa que marcha á mínima que llo propoñen, jeje (repito, dende o cariño Albiña).

Era unha desas veces nas que sinto que preciso tomar unha Estrella, e sen que me dera tempo a pensalo, o servicial Alex xa ma tiña posta enriba da mesa. Fíxenlle a Alba un breve e rápido resumo do que fora a miña viaxe a terras hostís do sur (nas que por certo hai paiasos con forza). Comentamos así por enriba o do famoso historiograma, e neso chegaron Bender e Urizen, e adicámoslle 5 minutos, tan só 5, a falar do put* traballo do carallo.

Comecei a sentirme algo mellor, e en breve contábamos na mesa cun habitante inesperado, pero que xa estivéramos tentados a invitalo noutras ocasións: o viño Ribeiro. Bender non cambiou á súa costume e seguiu dándolle ganancia a Guinness, mentres que nós decidimos tirar pola nosa terra.

Da man do señor Ribeiro chegaron unha multitude de conversas distintas pero que íamos enlazando unha detrás de outra coma se dunha nova traxicomedia se tratase. Os dedos máxicos de Bender, os reloxos de area de Moisés que quedan á altura do betún ó meu lado (graciñas polo piropo, artista), as patas ata o cóbado que mete Manolo Rial, e a chamada de Badaladas, que cumpría anos en Monforte. Non creo que lea esto, pero hei de dicir que cada día descubro algo novo nese paisano que coñecín cando comecei o curso, e que podo asegurar que sería un digno membro do noso querido Comando.

Á nosa cita tampouco faltou a nosa dama de honra. Miss Mary estivo presente dende o comezo da pseudo-verbena que montamos onte. Faltaban dúas persoas importantes, pero penso que cada día que avanza vemos que con tal de que haxa un de nós para sentirse apoiado temos moito gañado.

Lembrámonos dese instrumento acolchado que pon o noso amigo Salmonero debaixo do seu traseiro pra erguerse un pouco máis da silla, non porque lle doia nada. Bender e Alex non quixeron confesar se a leite desnatada lles gusta máis axitada ou mezclada, así que quedamos coa intriga.

Despois da sesión parlamentaria, houbo un pouco de pintura no Lautrec e nos demos de baixa por diversión no Cazuza. A partir de aí... cada un a tostalo á súa casa.

Post aburrido, con pouco contido, pero que tiña a obriga de escribir. Tiña a obriga conmigo mesmo porque nesas veces nas que parece que esta vida non vale nada, nas que pensas que calquera pasado foi mellor, nas que te cagas en todo máis do normal, nas que te plantexas qué carallo pintas sobre este mundo que cada día é peor, nas que te lembras de todos eses fillos de put* que circulan sobre a Terra e que merecerían ir pro outro barrio antes que calquera dos que o teñen ben preto e, sobre todo, nas que te chegas a sentir solo.... é unha auténtica marabilla e un verdadeiro bálsamo ver como cun só mensaxe ó móbil pode mudar unha noite que de principio ía ser de almofada mollada de bágoas.

MOITO OBRIGADO, COMPANHEIROS!!!



P.D.: Jorge, xa sei que non estás na foto, pero é que aínda non controlo de Photoshop. Aínda así, contas como os demais, non o dubides.

quarta-feira, abril 25, 2007

Revolución dos caraveis

Fai 33 anos, soaba na Radio Renascença esta canción de José "Zeca" Afonso, unha sinal coa que o pobo portugués decidiu erguerse e poñer fin a unha ditadura fascista que se prolongaba dende o ano 1926. Algo que pare lonxano no tempo, pero non o é tanto. Non deberíamos esquecer estas cousas, porque tal como esta o mundo... a saber que nos depara o futuro.

P.D.: Por certo, mañá, Patron de Eco. Quen queira que se pase por alí e farase o posible para que caiga algunha copa gratis, aínda que esta vez non estou na barra xD. Vémonos nos bares!

segunda-feira, abril 16, 2007

How to wrestle an octopus



Fredo dixo un día que valía calquer cousa e isto ten relación con todolos membros do comando: Xaponeses, pulpos, loita, asquerosismol...penso que é un dofleini, un pulpo xigante, fascinanme estos bichos son capaces de matar tiburons... imaxinádelo enriba de Raul? Si bueno no...

quinta-feira, abril 12, 2007

Hoy puede ser un gran día... o no...


Es un placer despertarse poco a poco... viendo como la luz de una mañana espléndida entra por las rendijas de tu ventana...recordando el sueño que te ha dejado la cara de tontuno que tienes ahora mismo. Hoy crees que va a ser un día maravilloso, todo te va a salir bien...¿por qué? porque tú tienes el control... o al menos crees que lo tienes...

Te desperezas como no lo has hecho nunca, estirándote hasta tener escalofríos por todo el cuerpo, te dirijes al baño en gallumbos rascándote entre las piernas, disfrutando de la limitada libertad que te da la poliamida y su elasticidad... llegas al espejo para ver que das asco, pero de sólo pensar en la magnificencia del día que te espera, te aparece esa sonrisa de jefazo que nadie te va a quitar. Te duchas cantando ópera, no tienes ni puta idea de lo que dices pero joder... ¡qué bien cantas! Ahora es el momento... las chicas son guerreras... Sales entre vapores después de estar media hora bajo la cebolla... toda la piel arrugada... si... todita toda... esto se merece un dumbo en el espejo, no te puedes resistir...hoy arrasarás.

Te tomas tu tiempo en vestirte, en elegir la ropa que te favorece y te hace irresistible, sin olvidar echar una miradita picarona al espejo, que no falte autoestima. Desayunas como en un buffet libre, sin privarte de nada, esa tostadita untada de mermelada... ese jamón tumbado en el melón... ese café que despierta los músculos de tu cuerpo uno a uno mientras ves el mar golpeando a las rocas desde el ventanal de tu chalet, escuchando música a todo volumen... eres libre...

Sales de casa para subirte a tu descapotable, eres un hombre de negocios al que le sonríe la fortuna porque tienes dinero, y lo mejor de todo: eres feliz. Pulsas el botón de la adrenalina, el rugido de los 300 caballos... nacido para ser salvaje... tus gafas de sol... mirada al retrovisor...hoy triunfarás.

Cada curva que lleva a tu empresa la tomas como si fuese la última, siempre al límite, siempre empapando con el charco a la chica pálida que hace dedo... el viento... si pudieses volar sería esto lo que sentirías...pero debes aterrizar, los rascacielos te esperan...

Haces acto de presencia a través de la puerta principal, arrancan los aplausos de decenas de personas, gritos de felicitación, bragas y sujetadores cayendo a tu paso, lameculos haciendo de alfombra delante de ti para que no manches tus zapatos de diseño con el suelo... aquella secretaria se merece un ascenso, tendrás que invitarla a cenar a tu nidito un día de estos... todo es grandioso, indescriptiblemente grandioso, no alcanzas a ver donde puede estar el límite... porque no lo hay. Eres el artífice de una de las mayores fortunas del mundo, siempre en boca de toda la sociedad, nunca has escuchado una crítica hacia a ti, increíblemente no alimentas envidia, sino un ejemplo a seguir... el mundo a tus pies.

Cuatro firmas son todo el trabajo que tendrás hoy, tienes el resto del día para ser todavía más feliz, ¿por qué no hacer un viaje?... tu jet privado siempre a punto, hoy toca tomarse un daiquiri en las Bahamas, sólo unas pocas horas de vuelo amenizadas por tus amigos de toda la vida, los que realmente te aprecian por tu forma de ser, siguiendo la estela de tu gloria...

Sientes la arena fina y templada entre tus dedos, cierras los ojos... aroma y susurro de placer... ¿se podría ser más afortunado?... abres los ojos y tienes la respuesta. Ella está ahí, mirándote como siempre, como nadie lo hace... algo salta en tu cabeza y comprendes que tienes ante ti la cima de tu felicidad, la única razón que te ha perturbado durante diez años y te ha hecho dudar, lo único a lo que no has encontrado respuesta en tu vida... pero ya la tienes delante de ti, no la puedes dejar escapar... esta noche llegarás al pie de la cima y sólo te quedarán unos pasos... esta es vuestra noche... probablemente para el resto de tu vida...

Cae el sol y las arenas en el culo son muy molestas, una ducha antes de cenar con ella... Curiosamente estás nervioso, miles de hormigas dentro de ti, de hoy no pasa... Entras en el baño decidido, aunque con la mente perdida barajando todo tu futuro visto desde el pico de la montaña... Un líquido resbaladizo en el suelo... un mal paso... nada donde agarrarse... un golpe desgraciado contra el lavabo... ni siquiera tienes tiempo para ver las imágenes de tu vida perdidas en tu memoria... tumbado en el suelo, los ojos abiertos mirando más allá de las paredes, sin poder moverte, comprendes que tu felicidad se ha acabado, nada volverá a ser lo mismo... lo has perdido todo...

Ahora deseas que cada día que pasas tumbado en tu cama sea el último, quizás tengas en el bolsillo la última pizca de suerte y tu deseo se cumpla... Y yo te pregunto: ¿Ha merecido la pena?