segunda-feira, dezembro 25, 2006

Bo Nadal


O COMANDO TURKO

E OS SEUS PATROCINADORES

DESÉXANLLES

BO NADAL

domingo, dezembro 17, 2006

Cumpreanos


Xa que ninguén neste blog se dignou a facelo, fágoo eu mesmo. Queda estreada a sección oficial de cumpleanos dos membros do Comando Turko.

O pasado día 13 de Decembro, é dicir o pasado mércores, Míster Bender, o home da dereita na foto, estivo de cumpleanos. Eu, o home da esquerda, estou mañá, día 18 de Decembro, así que aproveito pra poñer unha a-foto (dun tranviario momento) e felicitarnos, a pesar de que a ningún dos dous nos fai especial ilusión.

Felicitacións pra Bender e auto-felicitacións pra Alfredinho.

¡A tostalo por aí!

sexta-feira, dezembro 01, 2006

Mamá... quiero ser yo mismo

Hoy, queridos licorcamaradas, ha sido un largo día de resaca en Xestoso, tiempo y más tiempo gloriosamente desaprovechado en comer, dormir, volver a comer, agua y más agua y, como no, un poquito de terapia casera de esa que os gusta a vosotros, drojadistos... Pero con una pregunta interior muy densa, llena de tripas y vísceras varias , que se planta en mi cabeza después de haber conocido a cierta personaja entre gritos y alpiste en bolsas de plástico... ¿Se puede ser realmente original? ¿Existe la posibilidad de ser único en el mundo? (Guijuelo existe!).

Es curioso, porque la naturaleza (también conocida como Dios, Buda, Carrefour...) ya nos otorga unicidad física de fábrica (quitando cuatro gatos repes que, informo, estoy dispuesto a cambiar por un álbum de fotos de Bisbal); sin embargo, la mente de cada uno viene nuevecita, como recién salida de Pc City (wow!). Y así se nos presenta una de las paradojas más recurridas en esta vida: ¿somos diferentes los unos de los otros?, si no lo somos... ¿queremos llegar a serlo?

Entre miles y miles de motivaciones, agrupadas en valores morales o materiales como el dinero, el ser humano tiende a seguir un camino ya escrito por alguien con anterioridad, sólo hay que ver un par de Gran Marranos para comprobar como, edición tras edición, miles de individuos intentan ser más gilipollas que los anteriores; eso sí, demuestra que la tontunería está bien pagada. Desde que nacemos ya somos conducidos a seguir diferentes roles de la sociedad, rosa para niñitas y azul para machotes; luego viene la educación, las relaciones sociales en el parque (véase a ver quién se pega la ostia más grande desde el columpio), mi bocadillo está más rico que el tuyo, mi nocilla no es del erosky, mis nike son de portugal y a mi me da igual... todo se convierte en un rol a seguir utilizado tropecientasmilmillones de veces anteriormente por alguien que da tanto asco como tú. Y no hablemos de la adolescencia porque ahí es donde empiezan a aparecer las bifurcaciones, los diferentes caminos a elegir: ¿preferís pájaro en mano o gorda en ala delta? Da lo mismo, la cuestión es dejar de ser virgen... Y de la madurez ya no hablo porque no la tengo

Y diréis que en eso consiste en criar a alguien, que incluso el mundo animal hace lo mismo aunque a una escala más limitada... efectivamente, así es... pero cuando me paro a pensar (y no te rías) en lo desaprovechada que está nuestra mente, me entran ganas de ser un perro y rascarme detrás de la oreja. Se puede decir que las diferencias entre individuos están en los matices o en las oportunidades de cada uno, y teóricamente así es; pero hoy en día el concepto también debería salir a la luz, porque llevamos eras con los mismos, y los matices al fin y al cabo se transforman y evolucionan a lo largo de la vida hasta quedar irreconocibles. Sólo cuatro gatos (de distinta índole a los ya mencionados) son verdaderamente reconocidos por lo que realmente son, ¿buscan fama? ¿dinero? ¿reconocimiento mundial? Tal vez, pero en la lápida de cada uno habría millones de dedicatorias de cada uno de nosotros si pudiésemos escribirlas, y supongo que eso algo importante tiene que significar, aunque no tengo claro el qué...

Con todo este tostón quiero dar a entender el inmenso potencial que vamos perdiendo a medida que crecemos, empezando por la posición social de la familia de cada uno y terminando por si nuestro ataúd es de roble o contrachapado. Todo el mundo se para a pensar en esto alguna vez en su vida y ninguno le da la importancia que se merece, ¿tal vez puro interés de la colmena? ¿el bien de todos? No tengo ni puñetera idea, pero matrix existe queridos hermanos de leche condensada, y lo único que hacemos es aceptarlo y adaptarnos por pura necesidad, es realmente triste..

Ya sé que esto es un tema de conversación tan denso y largo que días y días nos llevaría desarrollarlo, pero alguien dijo que un debate de más de una hora ya empieza a ser destructivo y sin conclusiones; por eso mismo, mi único objetivo en la vida es escribir en la tumba de Elvis una severa recriminación al hecho de no dejar en su legado una completa colección de deuvedeses impartiendo clases de su maravilloso movimiento de caderas...

Be milky like Chorch...

segunda-feira, novembro 20, 2006

É tempo de magosto


Un luns máis na vida do Comando Turko, e semella que a pasada fin de semana non deu para moito. E moita razón non lle falta a quen pense iso. Non vai moi desencamiñado, a verdade é que non.

Como ben sabe a población galega, xente nova e leña verde todo é fume. E por unha vez, aínda que só sexa por unha vez, aplicarei o frasario galego pra definir os dous días que precederon a este desafortunado luns de Novembro, no que aínda me dura a mala ostia despois dos feitos acontecidos na noite de onte, domingo 19.

Durante a semana foise cocendo a lume baixiño unha noite de venres que pintaba, se cadra, demasiado ben, e que rematou coma rematan todas nos derradeiros tempos que a este Comando lle tocou vivir. Quizais foi o problema. Pouco lume pra unha pota grande d'abondo. Ou quizais o problema, si é que o consideramos como tal, foi que a leña non estaba aínda pra arder.
Cocíase unha noite de castañas, coma nos magostos tradicionais, acompañadas de cervexa e unha mezcla de viño e cola que a xente nova de agora denomina kalimotxo. Todo isto gratis. Poño o de gratis pra vergoña de todos nós, e pra que nun futuro non volva acontecer o mesmo, e que non nos deixemos vir abaixo por culpa dun bus que nunca chegou. O do venres foi un deses días pra tachar no calendario. O único bo é que hai un que nunca falla. Bueno, mellor dito dous. Un é Mister Licorca. A outra... Miss Mary.

Despois chegou o sábado. Un sábado máis, sen ningunha novidade. Desfrutamos vendo a goleada do Sevilla ó Valencia, e ríndonos da estoupa que levaban algunhas rapazas e pensando nalgún xeito de poñerlle vermellas as cachiñas dalgunha outra, todas elas presentes na Cova Céltica.
A noite rompeu a eso das 4 da mañá. Remataba o peso neto da fin de semana, e este que vos escribe xa pensaba no día seguinte, no que tiña que estudiar, e no partido que se xogaría en Riazor a eso das 21:00.

Non quero falar do remate desta penúltima fin de semana, porque aínda teño moi presentes algúns actos vandálicos desa xente que proveñen do sur do país e que se consideran unha afección civilizada e formal, e pode que solte algunha barbaridade. O único que teño claro é que lles devolveremos esta "grata" visita que nos fixeron.

Punto e final deste resumo de dous días calquera. Poucos estímulos había, e os que había rematamos por matalos nós mesmos. ¡Qué lle imos facer!



P.D.: ANTES QUE REMATE O ANO..... FELIZ CENTENARIO PATRONA!

quarta-feira, novembro 08, 2006

Wer sind sie?


Outra finde máis C.T on tour. O pasado finde recuncamos na capital da NACIÓN xa case como parte integrante da súa fauna cotiá. Motivo: Intercampus. Desprazados: Fre, Ali, Tamara, Salmonero, Bender, Fenicia Lavigne & sister (nova incorporación a pesares da kinito-filia que sofre) e este berzas que vos conta.

Comezou a noite con reminiscencias do relatado nos ilustrados e amplos "Relatos dende a Catedral" cos que xa nos obsequiou o gran Fre. Unhas Estrellas /EGHSTLELLAS/ aínda que sen o inventor do termino, e rumbo ao O(u)rense onde entre cuncas que mesturan champán e sidra e licorcas que saben a "cú" para unhas e a aderezo para tiramisú para outros, fomos caldeando a noite para preparar a ascensión ao noso particular monte calvario : O multiusos do Sar /SAGHL/ . Uns cantos albariños e algunha que outra Estrella /EGHSTLELLA/ para a hidratación do señor Bender, aderezados con pincho-crocodilo-patacas e bocatas deses que valen menos que unha imaxe, e xa estabamos listos para comezar a autentica invasión; non sen antes preguntármonos: ¿Que é a xeomatría?.

Teremos que supor que o senso de orientación non é algo que abonde nos estudiantes de filoloxía, (para mostra repasemos o rodeo de Ulises) -mais o importante non é a meta senón desfrutar do traxecto- así que dando un paseíño para uns (que gracias ao mesmo conseguiron "desaliñar" a cachola), e camiñata tortuosa para outros, chegamos á fín ao multiusos cheo e recheo, onde relembrei o conto do anano e os garabanzos no tunel, que tan bizarra fixo a miña infancia. Meditamos un anaco longo -disto poden dar conta mellor outros- e coa frase "O que entra non sae" na cachola introducímonos na festa: poucas camareiras...¿demasiadas gogós? e moita moita moita "Cultura de Club", pero a grandes riscos pagou a pena ata que o Salfumero e un servidor remataron por piltrarse nas galerías abafados pola calor e a falta de asentos, poñendo case punto e final a noite festiva (con ese "Años 80" de Los Piratas e o "20 de Abril" que xa son parte da nosa B.S.O).

Polo camiños perdemos membros ou iso lembro, disgregámonos antes de chegar a estación con borracho perseguidor incluido, e rematamos nun tren gratuito que como diría Andres Dobarro "o tren que me leva pola beira do miño...vai cheo de dormidiños" escoitando Tool e aguantando o sono chegamos a Ítaca....á fín.

P:D: A documentación grafica correrá a cargo de Ali, fotografa oficial do C.T

P.D 2: Se non è vero, è ben trovato...

Escoitando: Días extraños-Bunbury & Vegas

quinta-feira, outubro 26, 2006

Relatos dende a Catedral


Despois de 15 días decidín que xa era hora de contarlle ós poucos lectores que temos o desenvolvemento daquela noite en Santiago que, para alegría de uns e tristura de outros, foi "grandiosa".
Non lle pidamos mazás ó carballo porque na vida as vai dar, igual que as rás nunca van criar pelo por moito que recollan os que me caen a min. Non poñamos de excusa que chegamos moi cedo. Pasou o que tiña que pasar. Estivemos os que tiñamos que estar, sen darlle máis voltas. Cinco indivíduos, somentes cinco. Salmonero, Urizen, Mrs. Ferreiro, Ali Confidential e este que vos fala, vos escribe, redacta ou como carallo se lle chame a isto.

O caso é que a primeira remesa de soldados chegou a Santiago pasadas as 18:30 horas. Daquel tren desembarcaban os cabaleiros chegados dende a cidade herculina, o Xeneral Urizen e o Comandante Alfredinho. Para coidar de que non nos perdéramos entre a vía e a cafetería da estación, unha muller de ollos tinguidos de cor negra achegouse a nós, ou nós a ela, ¡qué carallo! A Almirante Ferreiro suxeriu tomar a primeira das cervexas na cafetería da estación mentres agardábamos ós dous compañeiros que arrivarían á Capital de Galiza prodecentes do Sur.
E na cafetería chegaron as primeiras risas. O acento cirílico do camareiro sacou a relucir a fermosidade dos nosos dentes. Case non rematara a miña "Eghtlella" cando unha señorita anunciaba por megafonía a chegada do tren procedente desa aldea do sur chea de costas arriba chamada Vigo. Chegaban o Capitán Salmonero e a Subcomandante Ali.

Ascendendo cara a Rúa do Franco chegou a primeira saturación, provocada por Urizen e Ali, da dichosa serie "Prision Break". Confésovos que estou ata o carallo de oir falar dela, pero aínda non se me dou por ver nengún capítulo (¡viva House!).
Se non me traizoa o subconsciente, que no meu caso e moi fillo de puta, a nosa primeira parada gastronómica foi no Bar Ourense, onde as cuncas están a 0,40 €. Xa me diredes se non é motivo suficiente pra parar obligatoriamente.

O certo é que non me lembro onde seguimos a ruta. Penso que foi no sitio no que che daban un filete de raxo de pincho cando pedías algo de beber, pero non me fagades moito caso. É unha mágoa que non me lembre do nome dese sitio, porque fan uns bocadillos de xamós asado con queixo.... ¡impresionantes! Dígovolo porque entre viño e viño, e un pouco máis de viño, retornamos alí máis tarde pra cear algo en condicións.

A Casa das Crechas podería ter sido unha parada, se non fóra porque a eso das 23:30 estaba a tope, sobre todo a tope de guiris. Había un deses concertos en directo, e alí o meu bandullo non cabía, nin a miña suor tampouco. De todos xeitos, cando xa entráramos na madrugada do día 12, volvemos alí e nese momento sí que tivemos sitio pra sentarnos a tomar algo e, de paso, que algunha botara unha soneca.

Evidentemente, conseguín o meu propósito de cantar diante da Catedral aquelo que dí:

"Traio un cantar miudiño
miudiño, miudiño,
miudiño, miudiño,
o que eu traio. (bis)

Eu traio unha borracheira
de viño, que auga non debo mirar.
Mira Maruxiña, mira
mira como veño. (bis)

Traio un cantar miudiño
miudiño, miudiño,
miudiño, miudiño,
o que eu traio.

Eu traio unha borracheira
de viño, que auga non debo mirar.
Mira Maruxiña, mira
mira como veño."


Non vos podo contar tódolos detalles da noite, porque foron moitos. Pódovos dicir que non faltou á cita a esencia da terra, o licor do negro café, nin tampouco Lamatumbá co seu "Lume", que para nós xa é un himno, o noso himno, o himno do C. T.

A eso das 6:30 da mañá chegou o chiste da noite cando nós estábamos sentados pra comer algo antes de marchar e apareceu por alí o paisano este do "Cifras e Letras", o que controla de números, e cando xa pasara por diante de nós largueille en tono máis que normal aquelo de: "por unha banda temos, 75 x 2 = 150..."
Cal foi a miña sorpresa cando me dei conta que o tipo me escoitara e me espeta: "Moi ben, podes vir ó programa" En fin... risas de tódolos tipos, algún con gafas de sol, e outros esperando unha pizza que nunca chegaba e que tiven que rematar eu, moi a pesar das miñas intencións, xD

E así, queridos lectores, quedou constancia de que o C. T. seguimos na brecha, que non nos achicamos ante nada, que se temos que coller un tren de reenganche collémolo e se temos que invadir Santiago a base de cuncas... ¡FACÉMOLO!

Unha noite para lembrar, cun amplo documento gráfico dispoñible. Unha noite máis na nosa vida. Unha noite na que se amosou por enésima vez que o importante non é o lugar, senón a compañía. I é que non é o mesmo uns que outros.

I é que non é o mesmo ver un partido dende Pabellón que dende Maratón....

¡Aí vos queda iso!

Un saúdo

segunda-feira, outubro 09, 2006

Preparando a "1ª Invasión á Capital"


Non sei o que pensarán os meus compañeiros do C.T., pero penso que este blog debería exercer tamén de punto de comunicación entre nós, así que como tal o vou a usar nesta ocasión.

Por se algún anda desinformado, estamos preparando a invasión á capital da Galiza que se procederá a executar o vindeiro mércores 11 de Outubro. Como anfitriona exercerá Mrs. Alba Lavigne (tamén coñecida como Alba Ferreiro), mentres que, a falta de confirmación, parece que os desplazados dende o Sur serían o Salmonero e "Ali Confidential", mentres que dende o Norte acorralaríamos a cidade entre Urizen e Alfredinho (estes dous seguro), e a posibilidade de incorporación de Ino, aínda que como digo falta a confirmación. Causa baixa forzada o señor Bender, pero que non se preocupe que faceremos outra invasión mellor organizada en vindeiras datas.

A celebración deste acto vén proposta porque o día 12 de Outubro é festivo, pola invitación da anfitriona e, ademáis, polo interese gastronómico-alcohólico que ten Santiago.
Coma sempre, contamos co patrocinio de Estrella Galicia, o licor do negro café e tódolos Caciques, Barcelós, Bacardis e demáis xentes que nos queiran axudar a pasalo ben e facer desta 1ª invasión unha noite inolvidable.

E pouco máis... Xa sabedes, se o mércores vedes a un Comando raramente organizado paseando polas rúas de Santiago cocidos coma centolos.... seremos nós, sen dúbida algunha.

A tosta-lo xurel.
¡¡¡VÉMONOS EN SANTIAGO!!!

Frase do día: "Teño a boca coma unha cementadora" - Alfredinho dixit


Engadido by Urizen:
Palabra de Alfredinho... Let's toast the jurel
Invasión turko-selyúcida en progreso...

P.D: como molan os post mixtos...

segunda-feira, outubro 02, 2006

E iso que non estiven


"Imaxino o fume na Cova, as risas -sharpe...sharpe- , os licorcas -con xeo plis-, imaxino a quinta media pinta de Bender, que fan duas pintas e media, e a ninguen lle saen as contas -nada se perde todo se transforma-. Imaxino os dous paquetes de DD rubio -¿alguien quiere un purito?-, hai quen di que os salmóns xa non respiran, fuman (por outra parte tendo "roxias" non fai falla respirar). Imaxino os satélites que, a diferencia da homónima orquesta, sempre se recollen pouco despois das 12. Imaxino a cola dos taxis na praza de Pontevedra e... ¡a tostalo todos!

Imaxino a Fre en Pabellón Superior sufrindo ata que o muro louro dispón que o sevillano de Pontedeume anote, e Riki poida comezar a gustarse.

Imaxino porque non estando alí, estiven seguro, ata con Gafas de Sol..."


P.D: De onde non hai non se pode sacar.


Fdo: Un babuíno

quarta-feira, setembro 20, 2006

En qué piensan los babuínos....


Seguramente os habréis planteado miles y miles de veces lo que pensará la gente que os rodea, sus pensamientos, sus ambiciones, sus tonterías internas, sus fantasías sexuales... de la misma manera que cada vez que vemos un babuíno nos preguntamos porqué coño tiene el culo rojo.... y nos diremos "joder, peazo fiesta se pegó este ayer en el marítimo...."
Siempre elucubramos historias y situaciones totalmente absurdas para las personas que nos rodean, sobre todo si no las conocemos de nada, que es cuando mejor se nos da imaginar (quién no ha visto en su mente la imagen clara de un tanga de las super nenas cuando nos cruzamos con la belleza de la acera....); y lo mejor de todo es que lo hacemos cuando más aburridos estamos, cuando menos cosas importantes tenemos en la cabeza, cuando más ganas tienes de fumar y fumar..... nos metemos en las vidas de los demás sin permiso, cual paparrichi con una cámara-souvenir de esas que ves la torre Pisa en tamaño Lego; y si por cualquier circunstancia disponemos de algunos minutos más (véase lo que tarda en llegar el bus a la parada), ya creemos que disponemos de la licencia necesaria para soltar afirmaciones a diestro y siniestro de nuestra "víctima" en plan...."esa pava tiene una cara de chupachús.... que el novio que tiene 25 años, estudia terapia ocupacional, sus padres están divorciados hace 7 años, de pequeño lo operaron de fimosis pero sólo le dio pa media cazadora.... y todo esto te lo digo yo que controlo eh?"....
Y aunque todo esto os parezca exagerado (que lo es) sólo es una guía o ayuda para que os planteéis, cada vez que habléis de alguien o algo, vuestro conocimiento de causa, vuestras fuentes, vuestros conocimientos sobre la persona o el tema.... porque hablar es muy fácil, tanto como soltar un escupitajo armónico por la boca.....
..... y porque si un babuíno tuviese la oportunidad natural, estaría sentado en el sofá del zoo fumando su pipa aliñada y tirando cacahuetes con una sonrisa de oreja a oreja a todos los insignificantes significados que van a ver lo rojo que tiene el culo...

domingo, setembro 17, 2006

Comezo do curso


Na noite do sábado 16 de Setembro de 2006, comezamos un novo curso os membros do Comando Turko. Coma sempre, reunidos no Parlamento, e acompañados, como non podía ser doutro xeito, de Míster Licorca, debatimos acerca de infinidade de temas, comprobando así que non perdemos a forma, aínda que os veráns nos fagan diminuír a nosa actividade socio-cultural.

Previo a todo isto, Urizen, Salmonero e este que vos fala acudimos ó Estadio de Riazor a animar
ó Dépor (uns máis ca outros, i é que a min o merengue non me sabe). Vibramos co partidazo (e golazo) que se marcou o novo Gran Capitán, e eu persoalmente volvín a quitar o sombreiro diante do Muro Rubio. Partido aburrido pero intenso nalgunhas fases do xogo, pero o máis importante é que se gañou 2-0, os dous chicharriños do Joan, e 3 puntos pro peto, que virán ben.

Saímos do partido e, como xa dixen, encamiñámonos cara a Cova, previo paso polo sitio dos bocadillos (non sei como se chama). Aquelo parecían os saldos, porque nunca víramos unha enchente tal no Parlamento. Non tivemos problema pra facernos cunha mesa e alí empezaron a rodar os licorcas (previa tónica de Urizen).
Apareceron tamén José de Arimatea e consorte (alias Aguión e Lucía), Alba "Ferreiro" e o señor Bender, personaxe da noite sen dúbida algunha por estar "hasta los huevos de María" e por ser merecedor dunha camiseta do F.C. Barcelona ou algo semellante. Xa vos contarei por qué.

Total, que chegado o momento, e ante semellante panorama que nos atosigaba, puxemos rumbo ó noso segundo punto importante de certas noites, nese no que serven o kalimotxo con osiños de gominola. Salmonero e este menda, con cadanseu vasiño de litro, e Bender ca súa cervexa. Alí nos puxemos a debatir ata que se puxo a chover e iso nos obligou a meternos debaixo dos soportais das casas, onde atopamos a Ali & Friends, que xa pasaran previamente pola Cova pero ante a escaseza de sitios onde pousar o cú, decidiron partir.

E alí, entre conversa e conversa, apareceu unha pobre muller á que dous amigos non eran quen de espertar, xa que quedara durmindo baixo circunstancias descoñecidas ou baixo os efectos dalgunha sustancia estraña (non quedou moi clara a cousa). A rapaza era como un auténtico saco de patacas. Igualiño. Entón, o máis sabio entre os sabios, decidiu dar un paso ó frente e tender a súa man inocente para axudar.
Ningún de nós (refírome a Salmonero, Urizen ou eu) sabe qué foi exactamente o que Bender estivo a debatir con aquela xente durante aproximadamente 30 minutos. Era coma unha O.N.G. con patas (para que quede claro, de aí vén o da camiseta do Barça, idea de Urizen), prestando a súa inestimable axuda nos momentos malos que poden suceder na noite dun sábado calquera.

Ante o fracaso acarreado polo señor Bender, puxemos punto e aparte á nosa estancia naquel recuncho da cidade, e tomamos rumbo cara o Orzán, onde a nosa estancia foi, por denominalo dalgún xeito, moi breve.

E así, entre "prototipos de sociatas babiosos", "pescadillas que se mordían a polla" e testimonio dunha persoa que alegou "no sé lo que mide", foi decaendo a noite deste primeiro día de curso etílico.

Non pensedes que este blog vai ser sempre así, pero é que sería moi triste, como ben dixo Urizen, falar das nosas noites de juerga nos nosos blogs persoais.
Aquí podemos expresarnos libremente, falar de todo e de tod@s (por certo... ¡cómo anda a xuventude!), poñernos a parir e incluso comentar as novas que vaian sucedéndose neste mundo, que estamos desexando que pare para baixarnos del.

Aquí tendes sitio todos, hai liberdade de expresión. Só hai que sentirse con gañas de redactar. Se admiras a nosa labor... cojonudo. Se odias este blog... non nos dés moita caña, por favor.
En próximos post presentaremos, como dixemos, ós membros do Comando, tanto ós que escriben (que seremos dous ó final... ou un) coma os que non o fan.

Mentres tanto disfrutade da vida e lembrade... NON POR MOITO MADRUGAR VEREDES ÁS VACAS EN CAMISÓN.

Un saúdo!


quinta-feira, agosto 31, 2006

Xa estamos aquí


Pois sí, pois sí... ¡Por fin naceu o fillo que tanto agardábamos! ¡Sin tempo xa non era! Non sei todavía quenes somos os privilexiados autores/editores deste blog, pero agardemos que fagamos deste novo proxecto un medio de comunicación máis para contar as inéditas e incríbles historias do Comando Turko.

Como presentación podemos contar de nós que somos unha xentuza básicamente coruñesa (aínda que este que escrebe declárase independiente), disipada por toda Galiza por motivos académicos. O Comando Turko está formado polo Consello de Sabios que pouco a pouco iremos presentando, e temos no licor café a nosa poción máxica particular.

Así, como presentación, chega d'abondo. Propoñolle ó señor administrador supremo que fagamos esa presentación membro por membro, e que conte, ademáis, cómo naceu este proxecto, ou mellor dito, conte vostede mesmo os comezos do Comando Turko.

Un saúdo.

domingo, agosto 27, 2006